Ημερολόγιο μιας ταξιδιωτικής ανταπόκρισης, αφού για άλλη μια φορά ξαναπήραμε τη βαλιτσούλα μας για ένα ακόμη σαββατοκυριακάτικο οδοιπορικό εκτός τόπου διαμονής. Κατεύθυνση η πιό όμορφη – η πατρίδα και βέβαια η λατρεμένη Αθήνα.
Πολλά ωραία και ιδιαίτερα συμβαίνουν στην πόλη αυτόν το μήνα και αποφάσισα σε κάποια απο αυτά, τα κυριώτερα και σημαντικότερα, να τα «τιμήσω».
Νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής φτάνω στην πιό όμορφη πρωτεύουσα του δικού μου κόσμου (και να λείπουν οι ξυνισμένες μουρίτσες παρακαλώ, αλλιώς παρακαλείσθε να αποχωρίσετε ησύχως, διακριτικώς και ευπρεπώς) και ενώ συνήθως όταν πηγαίνεις «διακοπές» υποτίθεται ότι ξεκουράζεσαι, για μένα ειναι το εντελώς αντίθετο. Τρέχω σαν τον Βέγγο για να προλάβω να τους δω όλους και όλα.
Πρώτη στάση κλασσική, σχεδόν με τη βαλίτσα στο χέρι, το σταθερο σημείο αναφοράς μου στο κέντρο, Café d’ Athènes ή απλά Ζώναρς, για καφέ και γλυκάκι μέχρι την επιστροφή στην οικία την ώρα του βραδυνού για να τιμήσω δεόντως τη μοναδική κουζίνα της μαμάς (τί να μας πούν και οι ταλαίπωροι Ferrán Adriá και Alain Ducasse όταν έχουν να συγκριθούν με την μαμά! Απλά πάνε “αδιάβαστοι”!). Δεν παρέλειψα βέβαια να αποθανατίσω φωτογραφικά κάποιες στιγμές στην πλατεία Συντάγματος «που δίνουν χρώμα στο όμορφο σούρουπο που αρχίζει να σκεπάζει την πόλη στολίζοντας τον νερένιο χορό του συντριβανιού και των παραπλεύρως καταρρακτών» (πώς μου ήρθε τώρα αυτό το…ποιητικό, τέλος πάντων … θα το κοιτάξω αργότερα :)).
Λοιπόν αφού περιποιήθηκα δεόντως την κοτοπουλένια αδυναμία μου που ξεκουραζόταν πάνω σε κάτι μελένιες πατατούλες στο φούρνο, και τίμησα όπως της έπρεπε και την μυρωδάτη λεμονόταρτα, εις διπλούν, σκέφτηκα να επιδοθώ σε κάτι εντελώς absurde, ακατανόητο και παράλογο για να χωνέψω και έτσι στήθηκα μπροστά στην τηλεόραση να παρακολουθήσω ειδήσεις και πολιτικές συζητήσεις! Εντάξει, κάποιες φορές με πιάνουν και μένα τα «αυτοκαταστροφικά» μου, όλα μέσα στη ρημάδα τη ζωή είναι:).
Από ότι μου είπαν όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί του Σαββάτου, με άκουγαν να γελάω ακόμα και κοιμισμένη. Για κοίτα τί επιδράσεις έχουν στον άνθρωπο οι ειδήσεις! Eυχαριστώ θερμά τον πολιτικό κόσμο της αγαπημένης μου πατρίδα που φροντίζει με τόσο ζήλο και στοργή για την ψυχική μου ευδαιμονία και χαρά! Σας αγαπώ! 🙂 κάπου εδώ βλέπω απέναντί μου κάποιον να με «φασκελώνει» – ψυχή βαθιά παιδιά και ειρήνη ημίν! Μην ξεχνάμε ότι αυτό το Σάββατο το ημερολόγιο δείχνει 14 Φεβρουαρίου και ο Αγ. Βαλεντίνος ως καλός και αγαθός άνθρωπος μας είπε να αγαπάμε και να το γιορτάζουμε. Και εμείς αγαπάμε τις παραδόσεις και τις τιμούμε 🙂
Μετά το “ελληνικό” καφεδάκι (μόνο ελληνικό θα το λέω στο εξής, διότι είμαι πλέον υπερήφανη και γεμάτη αξιοπρέπεια χάρη στον Πάνο, που ένας είναι και άλλος δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει, και που όπως λέει «ο μεγάλος αρχηγός» οι γείτονες ειναι κακά παιδιά και εγώ πρέπει να προσέχω για να έχω – #εδώεισέρχονται οι_ ανθρωπούληδες_ με_ τις_ άσπρες_ μπλουζίτσες_ με_ τα_ χεράκια_ δεμένα_ πίσω), αρχίζω να καλλωπίζομαι γιατι δεν μπορώ να κυκλοφορώ έτσι στους αθηναϊκούς δρόμους! Μπορεί πλέον το επίσημο ένδυμα με γραβάτα να μην είναι απαραίτητο για τους πολίτες αλλά μία κυρία πρέπει να φροντίζει την εικόνα της ακόμη και στο …αγρόκτημα!
Ετοιμοι, στολισμένοι και μοσχομυριστοί, και με τους γεννήτορες αλά μπρατσέτα κατεβήκαμε για shopping, στο εμπορικό κέντρο της πρωτεύουσας. Βολτάραμε, ψωνίσαμε γλυκά, φρου φρου και αρώματα, χαζέψαμε τη όμορφη πλατεία Συντάγματος και τη Βουλή, αλλά ως μεγάλοι άνθρωποι κάποια στιγμή όπως ήταν αναμενόμενο μας πόνεσαν τα κουρασμένα μας ποδαράκια και «πέσαμε» εξουθενωμένοι πάνω σε κάτι αναπαυτικές πολυθρόνες στο Winter Garden Café της Μεγάλης Βρετανίας (η οποία ήταν κατάλληλα στολισμένη για τη μέρα με κομψές καρδούλες στα παράθυρά της και στεφάνια καρδούλες στην είσοδο του GB Corner) για ένα ωραίο ζεστο τσαγάκι του βουνού με κρουσάν, φρουτοσαλάτα και νοστιμότατο τοστάκι, πριν πάρουμε το δρόμο του γυρισμού στην οικία οι μεν και σε μια αγαπημένη πλατεία η δε για τη γνωστή θρυλική συνάντηση με τις συμμαθήτριες. Υπάρχουν προτεραιότητες στη ζωή του ανθρώπου και οι άνθρωποι που σε συνδέουν με το παρελθόν είναι μέσα σε αυτές.
Μεσημεριάτικη κρασοκατάνυξη (είπαμε ειμαστε στην περίοδο του καρναβαλιού και κάθε μέρα ειναι γιορτή και χαρά) εν μέσω αποκριάτικου στολισμού, στην πλατεία που μας έχει δει να μεγαλώνουμε, να ενηλικιωνόμαστε, να ερωτευόμαστε. Την μία και μοναδική πλατεία της Ν. Σμύρνης! Αγιος Βαλεντίνος και πλατεία Ν. Σμύρνης, κοίτα τώρα συνειρμοί και αναμνήσεις! Και ποιός δεν θυμάται την περίφημη καφετέρια του Γαλαξία (που δυστυχώς δεν υπάρχει πιά) η οποία έφτιαχνε μαζί με τον Λέντζο στο Παγκράτι τον ωραιότερο φραπέ του πλανήτη!
Με αυτά και μ΄αυτά έφτασε το βράδυ, το οποίο με βρήκε στην οικία να ετοιμάζομαι (πάλι) για μια ιδιαίτερη στιγμή. Oπως είπα λοιπόν στην αρχή, ο μήνας Φεβρουάριος είναι ένας ιδιαίτερος μήνας για την οικογένεια και ειδικά φέτος που δύο αγαπημένοι άνθρωποι συμπληρώνουν 50 ευτυχισμένα και όμορφα χρόνια κοινής ζωής τα οποία «στολίστηκαν» με τρεις χάριτες-κόρες (ναι, ναι μπορείτε να θεωρήσετε ελεύθερα ότι η μετριοφροσύνη είναι το μεγάλο προτέρημα αυτής της οικογένειας :)) και τέσσερεις κούκλες εγγονές (εμείς στις εγγονές περιλαμβάνουμε όλα τα ζωντανά του σπιτιού, δίποδα και τετράποδα). Εχουμε και κάποιους γαμπρούς και κάποιους συντρόφους έτσι για ποικιλία, αλλά όπως καταλαβαίνετε η οικογένεια γυναικοκρατείται αναντάν-μπαμπαντάν :).
Τί πιό όμορφο λοιπόν από το να ευχηθούμε στους όμορφους γονείς μας να τα εκατοστήσουν αυτά τα κοινά χρόνια, εν μέσω σαμπάνιας, τούρτας με κατάλληλο χρυσό στόλισμα και 50 άσπρων κεριών.
Να μας ζήσετε όμορφοι, να σας χαιρόμαστε, να μας χαίρεστε και γενικά να αλληλοχαιρόμαστε! Οπως, πολύ καλά καταλάβατε, σήμερα είμαστε μια πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα! 🙂
Μέσα στα γέλια και στις χαρές κοιμηθήκαμε και μέσα στα χαμόγελα ξυπνήσαμε την επομένη ημέρα του Θεού και του …τεμπέλη όπως η αφεντιά μου, «πάντα την Κυριακή». Πυζάμες, παντόφλες, καφεδάκι με μπισκοτάκια και αραδιασμένες πάνω στο τραπέζι όλες οι κυριακάτικες εφημερίδες, ελληνικές και ξένες με όλα τα «συνακόλουθά» τους. Η χαρά του παιδιού και η δική μου, οι Κυριακές στην πατρίδα.
Το πρωί ξεκινάει γύρω στις 10 και τελειώνει κάπου στις 4 το απόγευμα με ένα ενδιάμεσο διάλλειμα για …μεσημεριανό φαγητό συνοδείας φυσικά ελληνικής ασπρόμαυρης ταινίας 🙂 Συζητήσεις στο τραπέζι με το σόι για όλα τα θέματα της επικαιρότητας, με σύμφωνες γνώμες, με αντίθετες γνώμες, αλλά πάντα με δημοκρατικές διαδικασίες – «αυτό που σου λέω εγώ»! 🙂 Μια κλασσική ελληνική οικογένεια εν έτη 2015 εκεί ψηλά στον Υμηττό, με ή χωρίς μυστικό δεν έχει σημασία. Εξ άλλου όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, n’est-ce pas? 🙂
Και εκεί κάπου νωρίς το απογευματάκι μεταξύ χώνεψης του μεσημεριανού φαγητού και ανάγνωσης του κιτρίνου τύπου, ένα τηλεφώνημα από αγαπημένο πρόσωπο με ξανακατεβάζει πάλι στο κέντρο, αυτή τη φορά στην κομψή και φημισμένη Αίγλη του Ζαππείου γαι καφεδάκι και βόλτα στο Ζάππειο και στον Βασιλικό Κήπο. Απόκριες αυτή την Κυριακή και το Ζάππειο είναι γεμάτο κόσμο, μουσικές και μασκαράδες να τρέχουν απο δω και απο κει πλημμυρίζοντας τον αέρα με μπαλόνια.
Μιά βόλτα στα μέρη που αλώνιζα συχνά ως παιδί ταϊζοντας τα περιστεράκια είναι μια επιστροφή 4 σχεδόν δεκαετίες πίσω.
Νωρίς το βράδυ της Κυριακής με βρίσκει στην παρουσίαση του βιβλίου πολύ αγαπημένης φίλης, εξαίρετης κυρίας και μοναδικής γνώστριας της κλασσικής μουσικής. Προσωπική φίλη του μεγάλου Οδυσσέα Ελύτη και πολλών άλλων διάσημων. Μια υπέροχη κυρία χαμηλών τόνων αλλά υψηλών γνωριμιών αφού στη ζωή της έχει “συγχνωτιστεί” με ανθρώπους όπως η Πριγκίπησσα Νταϊάνα, ο Φον Κάραγιαν, ο Ωνάσης, ο Ροστροπόβιτς, διπλωμάτες διεθνούς βεληνεκούς αλλά και κάποιου απλούς κοινούς θνητους όπως η αφεντιά μου :). Ναι, ναι πάλι καταλάβατε σωστά. Κλέβω και εγώ λίγη «χρυσόσκονη» από αυτούς που την έχουν με το κιλό! Να είμαστε και λογικοί μην είμαστε και πλεονέκτες! 🙂
Πεπορέ... 