Eίναι όμορφο να γίνεσαι “οδηγός ξενάγησης” για φίλους και γνωστούς στην πόλη που ζεις τόσα χρόνια και μαζί με αυτούς να την ανακαλύπτεις πάλι και εσύ.
Μέρη από τα οποία περνάς κάθε μέρα τρέχοντας βιαστικά για το γραφείο και δεν δίνεις ιδιαίτερη σημασία τα βλέπεις με άλλο μάτι ως “τουρίστας” στην πόλη σου. Κτήρια που περνάς από δίπλα τους κάθε τρείς και λίγο και δεν γυρνάς να δεις τις λεπτομέρειές τους. Την φχαριστήθηκα πολύ το προηγούμενο Σάββατο τη βόλτα στο “χωριό” μου μαζί με ωραία παρέα εξ Ελλάδος.
Ο καφές στο αγαπημένο μου πανέμορφο καφέ του ξενοδοχείου Μετροπόλ (Μétropole) και η κουβεντούλα ήταν ότι έπρεπε για την αρχή της “ξενάγησης” ειδικά με το κρύο που είχε εκείνη την ημέρα (Το καφέ Μετροπόλ βρίσκεται στο ισόγειο του ομώνυμου ξενοδοχείου, ένα από τα παλαιότερα και ωραιότερα ξενοδοχεία των Βρυξελλών, χρονολογούμενο από τα τέλη του 19ου αιώνα, εγκαινιάσθηκε το 1895, στο ιστορικό κέντρο της βελγικής πρωτεύουσας, στην Πλατείας ντε Μπρουκέρ – Place de Brouckère. Το εσωτερικό του ξενοδοχείου είναι ένα υπέροχο δείγμα τεχνοτροπίας αρ-νουβό όπου τον κύριο λόγο κατέχει η θαυμαστή αίθουσα υποδοχής με τα υπέροχα βιτρώ και την πλούσια αρ-νουβό διακόσμηση. Στο ίδιο στυλ και το παρακείμενο καφέ το οποίο είναι στέκι πολιτικών, διπλωματών και ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών. Από το ξενοδοχείο και το καφέ έχουν περάσει στα 120 χρόνια της λειτουργίας του άπειρες διασημότητες όπως, η Μαρία Κιουρί, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, το πλήρωμα του αμερικανικού διαστημοπλοίου Τσάλεντζερ, οι βασιλείς Λεοπόλδος ο Γ΄ και Αλβέρτος του Βελγίου, ο βασιλιάς Ουμβέρτος της Ιταλίας, ο Σάχης του Ιράν, ο πρώην πρόεδρος των Η.Π.Α. Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ο Σαρλ Ντε Γκωλ, ο καγκελάριος της Γερμανίας Κόνραντ Αντενάουερ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Αντρέ Μωρουά, ο ηθοποιός Σασά Γκιτρύ, οι συνθέτες Ρίχαρντ Στράους και Άρθουρ Ρουμπινστάιν, ο Ιταλός τενόρος Ενρίκο Καρούζο, ο σκηνοθέτης Φρανσουά Τριφό, η Ισιδώρα Ντάνκαν, ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ, η Σάρα Μπερνάρ, ο Υβ Μοντάν, η Σιμόν Σινιορέ, η Κλαούντια Καρντινάλε, ο Αλαίν Ντελόν, ο τενόρος της όπερας Πλάθιντο Ντομίνγκο, και άπειροι ακόμη διάσημοι όπως σημειώνεται στο βιβλίο του ξενοδοχείου).
Ετσι λοιπόν και μέσα σε ένα τέτοιο ωραίο περιβάλλον, ξεκινάς ευχάριστα να “καταστρώνεις” το πρόγραμμα της ποδαροδρομικής ξενάγησης 🙂
Για να προλάβουμε να δούμε όσο περισσότερα μπορούσαμε με το φως της ημέρας ήπιαμε γρήγορα γρήγορα το καφεδάκι και ξεκινήσαμε για το μέρος από το οποίο κάθε τουρίστας της πρωτεύουσας της Ευρώπης αρχίζει την επίσκεψή του, την Ευρωπαϊκή συνοικία με τoυς γνωστούς οργανισμούς.
Συνοικία που τις καθημερινές σφίζει από ζωή μεχρι αργά το βράδυ, τα σαββατοκύριακα μετατρέπεται στην πιο ήσυχη ίσως όλης της πρωτεύουσας. Τα κλειστά κτήρια φαντάζουν τεράστια σε όγκο και τόσο μουντά χωρίς του ανθρώπους που τα κατακλύζουν τις εργάσιμες μέρες – Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Berlaymont), Συμβούλιο (Justus Lipsius), Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Επιτροπή Περιφερειών. Κτήρια στα οποία πηγαινοέρχεσαι καθημερινά και που αποτελούν μια συνήθεια και ρουτίνα, αντίθετα όταν βλέπεις άλλους να τα παρατηρούν συχνά σχηματίζεται ένα χαμόγελα στο πρόσωπό σου από τα “ουάου” που θα ακούσεις (είτε με θετική είτε με αρνητική σημασιολογία). Στην πλατεία Σούμαν (Rond-Point Schuman) όπου βρίσκονται τα 3 εξ αυτών η κίνηση περιορίζεται σε καμιά δεκαριά άτομα και άλλα τόσα αυτοκίνητα. Όλοι ντυμένοι σαν κρεμμύδια προκειμένου να αντιμετωπίσουν το κρύο.
Διασχίζοντας την πλατεία κατευθυνόμαστε προς το Πάρκο Cinquantenaire (ένα υπέροχο πάρκο με προσεγμένους κήπους και συντριβάνια) στην καρδια της Ευρωπαϊκής συνοικίας στο οποίο υπάρχουν κτήρια που χτίστηκαν την εποχή του βασιλιά Leopold II, για την Εθνική έκθεση του 1880 που γιόρταζε τα 50 χρόνια της ανεξαρτησίας της χώρας. Η θριαμβευτική αψίδα εγκαινιάστηκε το 1905 και έχει χτιστεί από σίδηρο, γυαλί και πέτρα, συμβολίζοντας την είσοδο του Βελγίου στην βιομηχανική εποχή. Στο πάρκο βρίσκονται τρία σημαντικά μουσεία: το βασιλικό στρατιωτικό μουσείο, το μουσείο τέχνης και το μουσείο αυτοκινήτου. Στον χώρο του, πάρκου υπάρχει ακι ο νεοκλασσικός «ναός των ανθρώπινων παθών» που χτίστηκε με βάση τα αρχαιοελληνικά πρότυπα το 1886.
Η μέρα μπορεί να είναι κρύα αλλά ειναι καθαρή και ηλιόλουστη, οπότε όσο και να κρυώνουμε το περπάτημα ειναι αναζωογονητικό. Κατευθυνόμαστε τώρα προς την Βασιλική πλατεία όπου δεσπόζει το Παλάτι και το Βασιλικό Πάρκο μαζί με άλλα υπέροχα κυβερνητικά κτήρια. Διασχίζουμε τις γνωστές Rue de la Loi και Rue Belliard ώστε να κανουμε πριν μια στάση στο Ευρωκοινοβούλιο και στον Σιδηροδρομικό σταθμό Luxembourg στην ομώνυμη πλατεία. Και τα δύο κτήρια εντυπωσιακά το καθένα με τα δικά του ιδιαίτερα στοιχεία.
Το τοπίο αλλάζει μόλις φτάνουμε στον χώρο του Παλατιού. Είναι ένα πανέμορφο κτήριο, το επίσημο παλάτι του Βασιλιά του Βελγίου το οποίο σήμερα χρησιμοποιείται ως γραφεία του Βασιλιά καθώς και για την επίσημη υποδοχή αρχηγών κρατών. (Το κτήριο του παλατιού λειτουργούσε στα τέλη του 12ου αι. ως αμυντικό κάστρο το οποίο στη συνέχεια έγινε παλάτι. Η σημερινή του μορφή οφείλεται στην ανακαίνιση που είχε κανει το 1900 ο βασιλιάς Leopold II. Η βασιλική κατοικία βρίσκεται σε ένα προάστιο της πόλης και είναι το βασιλικό κάστρο του Laeken (Château Royal de Laeken), το οποίο χτίστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα. Απέναντί του στολισμένο με ψηλά δέντρα, συντριβάνια, παγκάκια, και μικρά κιόσκια, βρίσκεται το Βασιλικό Πάρκο – Parc Royal ή απλά Parc. Οταν ζεσταίνει ο καιρός είναι χαρά θεού να περπατάς και να δροσίζεσαι, χώρος μεσημεριανής ξεκούρασης για φαγητό στην εργασιμη βδομάδα ή απλά χώρος χαλάρωσης το σαββατοκύριακο. Η πρωτεύουσα της Ευρώπης είναι γεμάτη πάρκα τα οποία οι κάτοικοι τα τιμούν δεόντως οικογενειακώς και με τα κατοικίδιά τους).
Σε αποσταση αναπνοής το περίφημο Μουσείο Horta (αφιερωμένο στον Βέλγο αρχιτέκτονα Victor Horta, τον “πατέρα” της αρ-νουβό), το Μουσείο Μουσικών Οργάνων το οποίο στεγάζεται σε ένα ονειρεμένο κτήριο και είναι ένα must για όποιος επισκεφθεί την πόλη και φυσικά το κόσμημα των Μουσείων της πόλης τα Βασιλικά Μουσεία Καλών Τεχνών στο χώρο των οποίων βρίσκεται και το Μουσείο Μargritte, το οποίο είναι αφιερωμένο στον σουρεαλιστή Βέλγο ζωγράφο Ρενέ Μαργκρίτ.
Η καλλιτεχνική ζωή της πόλης ειναι αναρίθμητη. Χρόνο, κέφι και διάθεση να έχει κανείς και δεν πρόκειται να μείνει με τίποτε παραπονεμένος.
Μεσημεριάζει όμως και επειδή νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, λέμε να κατέβουμε προς την Χρυσή Πλατεία ή επισήμως Grand’ Place διασχίζοντας την υπέροχη esplanade του Mont des Arts, του καλλιτεχνικού χώρου με τους όμορφους γεωμετρικούς κήπους, το συντριβάνι, το μοντέρνο συνεδριακό κτήριο, απέναντι απο τις στοές τύπου μίνι-παρισινού Ριβολί με το όμορφο χρυσό ρολόι να δεσπόζει στην αψιδα, τα διάφορα καφέ και τις γκαλερί και το άγαλμα του Βασιλιά Αλβέρτου του 1ου πάνω στο άλογό του να αγναντεύει προς την πλευρά του Δημαρχείου της πόλης έτσι όπως η κωνική σκεπή του εξέχει απο όλα τα κτηρια άσπρη άσπρη κάτασπρη.
Μια παράκαμψη μας βγάζει στην αριστοκρατική πλατεία του Sablon με τα μοναδικά μαγαζιά με τις αντίκες, τα καφέ και την υπέροχη εκκλησία Notre Dame de Sablon με τα πασίγνωστα βιτρώ της για ένα χάζι στη σαββατιάτικη υπαίθρια αγορά αντικών πριν συνεχίσουμε το κατέβασμα προς την Χρυσή Πλατεία.
Η Grand’ Place, η ωραιότερη όπως έχει χαρακτηριστεί πλατεία του κόσμου (και δεν πρόκειται για καμία υπερβολή) αποτελεί από το 1998 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο είναι παγκοσμίως γνωστή για τα χρυσά διακοσμητικά τη ςστοιχεία στις σκεπές και στις προσόψεις τω κτηρίων που την περιτριγυρίζουν και αποτελούν τα μέρη στα οποία παλιά στεγάζονταν οι συντεχνίες της πόλης. Το στολίδι της πλατείας είναι το Δημαρχείο της πόλης, l’Hôtel de Ville, με τον υπέροχο γοτθικό ρυθμό του. Πάνω στην πλατεία και στους γύρω δρόμους δεκάδες καφέ, σοκολατοποιεία και μπρασερί συνθέτουν ένα πανέμορφο σκηνικό. (Χιλιάδες τουρίστες και επισκέπτες όλο το χρόνο για να θαυμάσουν είτε το λουλουδιασμένο χαλί που “στρώνεται” το Δεκαπενταύγουστου (ανά δύο χρόνια πάντα ζυγό έτος) και αποτελείται από 500,000 βιγόνιες, το Ommegang κατά το οποίο γιορτάζεται η είσοδος του Καρλομάγνου στις Βρυξέλλες το 1549 για να παρουσιάσει τον γιό του τον κατοπινό βασιλιά Φίλιππο τον 2ο , με στολές και μουσικές της εποχής εκείνης, το στολισμό του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου που κάθε χρόνο προσφέρει στην πόλης των Βρυξελλών μία άλλη Ευρωπαϊκή πόλη, κονσέρτα, το Ήχος και Φως και τόσα άλλα. Ταυτόχρονα και σε καθημερινή βάση υπάρχει η υπαίθρια αγορά λουλουδιών που δίνει ξεχωριστό χρώμα).
Η παρέα μας περιμένει και κατευθυνόμαστε τρέχοντας σχεδόν στις Galleries Royales Saint Hubert για να απολαύσουμε ένα γευστικό μεσημεριανό και αρωματικό καφεδάκι στο ιδιαίτερο Pain Quotidien. (Οι Galleries χωρίζονται σε 3 περάσματα: τη Galerie de la Reine, τη Galerie du Roi και τη Galerie des Princes. Κατασκευάστηκαν το 1837 και αποκαλούνται η “ομπρέλλα των Βρυξελλών” γιατί προστατεύονται από έναν γυάλινο θόλο από τον βροχερό βέλγικο καιρό δίνοντας της δυνατότητα στους επισκέπτες να βολτάρουν άνετα. Ένα από τα από τα πιο αγαπημένα μέρη, γεμάτο όμορφα καταστήματα, εστιατόρια, καφέ – πολύ παλιά, η είσοδος στις γκαλερί γινόταν επί πληρωμή).
Με το στομάχι γεμάτο μετά από ώρα παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής για να δούμε και τα τελευταία μέρη της σύντομης ξενάγησης. Επόμενος σταθμός η συνοικία Matongé η καρδιά της Αφρικής στην πρωτεύουσα της Ευρώπης. Πολύχρωμη, φασαριόζικη, μας αποκαλύπτεται μέσα από τα δρομάκια της και μας βγάζει στην όμορφη πλατεία του Αγίου Βονιφάκιου (St Boniface) με την ομώνυμη όμορφη εκκλησία και στο καφέ-μπρασερί Ultime Atôme σήμα κατατεθέν της περιοχής. Ένα μέρος για όλες τις ώρες.
Ανάμεσα σε ζεστές σοκολάτες, καπουτσίνο και όμορφη κουβεντούλα για όλους και για όλα έφτασε η ώρα επιστροφής και ξεκούρασης. Το βράδυ θα είχε έξοδο για κάποιους σε εστιατόριο για να γευτούν το εθνικό βέλγικο φαγητό μύδια με πατάτες τηγανιτές , ενώ άλλοι θα εξορμούσαν σε πιο μεσογειακές κουζίνες. 🙂
Πεπορέ... 