Το πρώτο πράγμα που κάνουν οι ξενιτεμένοι και οι μετανάστες όταν μαθαίνουν πως κάποιος θα επισκεφθεί την πατρίδα τους ή το μέρος όπου μένουν διάφοροι συγγενείς του είναι να του πουν να τους δώσει χαιρετισμούς, φιλιά και να τους πει ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν να συναντηθούν.
Αυτό συνέβη και με μένα κατά το ταξίδι μου στην Κούβα. Ο αγαπημένος μου σύντεκνος Ιωσήφ (Σήφης) Κροκοδειλάκης, με θερμοπαρακάλεσε, όταν τον ενημέρωσα το καλοκαίρι ότι προτίθεμαι να επισκεφτώ την Κούβα, να δώσω πολλούς χαιρετισμούς και φιλιά στους Κουβανούς, εξ αγχιστείας, ξαδέρφους και ξαδέρφες του στο Πάρκο των Κροκόδειλων (Criadero de cocodrilos) στο χωριό Guamá.
Γνωρίζοντας καλά ότι δεν μπορώ να πω όχι σε σύντεκνο, με έφερε στο φιλότιμο με ένα λάγνο βλέμμα που μου έριξε σε φωτογραφία που μου έστειλε το φθινόπωρο από το κτήμα-φράγμα του στο Ρέθυμνο, και έτσι του το υποσχέθηκα. Βέβαια, με ενημέρωσε ότι τα ξαδέρφια είχαν πολύ καιρό να συναντηθούν και σίγουρα δεν θα τον αναγνώριζαν στην πρόσφατη φωτογραφία που θα τους έδειχνα, γι΄αυτό θεώρησε καλό να μου αναφέρει μερικές λεπτομέρειες της παιδικής του ηλικίας ώστε να τους πω για να καταλάβουν. Όπως του είπα, δεν ήταν σίγουρο ότι θα τους έβρισκα όλους γιατί κάποιοι μεγαλύτερης ηλικίας σίγουρα θα είχαν αποδημήσει εις τόπο χλοερό και “λιμνίσιο” παραπλεύρως του Αγ. Πέτρου, όπως, παραδείγματος χάρη, η θειά του η Κατίνα Κροκοδειλάκη-Φερνάντες, η οποία πήρε των ομματιών της στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 και μετανάστευσε στην Κούβα όπου και γνώρισε τον Έκτορ Φελίπε Κοκοντρίλο-Φερνάντες τον ερωτεύτηκε τρελά και τον παντρεύτηκε, εξ ου και το επίθετο Φερνάντες. Τέλος πάντων, ξέρω ότι δεν σας ενδιαφέρουν τα οικογενειακά του Σήφη οπότε σταματώ εδώ το κους-κους.
Επειδή λοιπόν όταν τάζω κάτι μ΄αρέσει να τηρώ και να εκπληρώνω αμέσως την υπόσχεσή μου, την δεύτερη μέρα που έφτασα στο νησί επισκέφθηκα το γνωστό πάρκο όπου κατοικούν οι συγγενείς τους Σήφη, στο φυσικό πάρκο-φάρμα αναπαραγωγής κροκοδείλων, το περίφημο Criadero de cocodrilos στη Λίμνη του Θησαυρού (Laguna del Tesoro) στο Guamá, τη μεγαλύτερη φυσική λίμνη της Κούβας στην καρδιά της οποίας βρίσκεται μια αναπαράσταση Ινδιάνικου χωριού της φυλής Taíno. To Guamá έχει πάρει το όνομά του από έναν πολεμιστή της φυλής ο οποίος αντιστάθηκε στου Ισπανούς κονκισταδόρες πριν σκοτωθεί το 1533. Το πάρκο κατέχει μία έκταση 90 m² στη Λίμνη του Θησαυρού (Laguna del Tesoro). Αυτό το πάρκο αναπαραγωγής κροκοδείλων δημιουργήθηκε το 1962 για να σωθούν 16 είδη ερπετών που απειλούνταν με εξαφάνιση. Τα ζώα αυτά αποτελούν σημαντικό κομμάτι της άγριας πανίδας της Κούβας και προστατεύονται στο φυσικό τους περιβάλλον από το ανεξέλεγκτο κυνήγι. Γι΄αυτό και το πάρκο θεωρείται το σημαντικότερο της Κούβας αφού πλέον «φιλοξενεί» 4000 είδη τα οποία χωρίζονται ανάλογα με την ηλικία, το μέγεθος και το είδος.
Φτάνοντας στην είσοδο του πάρκου το πρώτο που αντίκρισα ήταν το άγαλμα του μακρινού προπάππου του Σήφη, του Δον Μανόλο Κoκοντρίλο (άλλαξε το Κροκοδειλάκης όταν έφτασε στην Κούβα όπως έκαναν πολλοί μετανάστες Έλληνες στις νέες τους πατρίδες, βλ. Τομ Πάππας, Μαρία Κάλλας, κλπ). Ε, δεν μπορούσα να μην βγάλω μια τιμητική φωτογραφία με τον Δον Μανόλο, και έτσι στήθηκα, χαμογέλασα, χάιδεψα τα όμορφα και κομψά του δόντια και κλατς αποθανατίστηκε δίπλα του.
Προχωρώντας στο καταπράσινο πάρκο, κρατικό βέβαια όπως σχεδόν τα πάντα στο νησί, αλλά με “βαριά οικογενειακή” παράδοση (μην ξεχνάμε ότι οι Κουβανοί λατρεύουν τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους) συνάντησα μια καλύβα……….μικρά μαγαζάκια με διάφορα σουβενίρ και πράγματα φτιαγμένα από κροκόδειλο, ώσπου έφτασα στην “οικία” των συγγενών του σύντεκνου Σήφη. Τελικά κάλα λένε ότι οι κρητικοί είναι μεγάλα σόγια. Της τρελής γινόταν από Κροκοδειλάκηδες. Και να μιλάνε όλοι μαζί να κάνουν θόρυβο άλλοι να τρώνε κρέας (μεσημέρι γαρ και τους πέτυχα πάνω στο “τραπέζι”)…. Που να με ακούσουν εμένα τώρα που φώναζα για να δώσω τα χαιρετίσματα. Απογοητευμένη, αποφάσισα να ανέβω στη γεφυρούλα που είχε εκεί δίπλα για να τους βλέπω καλύτερα και να πάρω μερικές φωτογραφίες να της δείξω στον ταλαίπωρο τον Σήφη στο Ρέθυμνο άμα τη επιστροφή.
Κατεβαίνοντας και κάνοντας μερικά βήματα, ακούω έναν Κουβανό κυριούλη να μου λέει ότι έχει δίπλα του έναν “νεαρό” από τη νέα γενιά των ξαδέρφων, ονόματι Guillermo (Γκιγιέρμο), ο οποίος αν και δεν συμπαθεί τους ξένους θα έκανε μια εξαίρεση για τα ωραία μου καστανοπράσινα μάτια και θα δεχόταν να βγάλουμε παρέα μια φωτογραφία αγκαλιά ώστε να την δείξω στον μακρινό Έλληνα ξάδερφό του για να χαρεί. Με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά εγώ που θα κατάφερνα έστω και έτσι να δώσω λίγη χαρά στον αγαπημένο μου Σήφη, παρακάλεσα τον ευγενικό Κουβανό κυριούλη να με οδηγήσει στον “νεαρό” ξάδερφο.
Φωνές από τους άλλους της παρέας μου, “πού πας, ξένος άνθρωπος είναι, δεν τον γνωρίζεις μπορεί να σου επιτεθεί με κακούς σκοπούς, μπορεί να σε αιχμαλωτίσει και να σε κρατήσει για πάντα στην Κούβα (καλά τώρα με τον πόνο μου παίζουν σκέφτηκα…)….” Και άλλα τέτοια, αλλά επειδή εμάς τους Κρητικούς δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά, προχώρησα αποφασιστικά στον Κουβανό κυριούλη και παρέα πήγαμε στον ξάδερφο. Αφού τον χαιρέτησα, για να σπάσω τον πάγο, χαρίζοντάς του το καλύτερό μου χαμόγελο, τον αγκάλιασα, τον φίλησα, τον χάιδεψα στο κεφαλάκι και την κοιλίτσα, τον ακούμπησα χαλαρά στον ώμο μου και του μετέφερα τα εγκάρδια χαιρετίσματα και τα φιλιά του μακρινού του συγγενή… Ευγενέστατος αυτός ο νεαρός, δεν μπορώ να μην το πω, ήταν τύπος και υπογραμμός όλη την ώρα! Ούτε το στόμα του δεν άνοιξε! Υποθέτω λόγω συγκίνησης και επειδή, για να είμαστε σίγουροι, του το είχαν δεμένο…! 🙂
Έτσι λοιπόν και έκανα την καλή “συντεκνιακή” μου πράξη και γνώρισα από κοντά ένα υπέροχο πάρκο που με έκανε να σκεφτώ φεύγοντας: “Για κοίτα τί τυχεροί που είναι μερικοί σύντεκνοι και έχουν συγγενείς που ζούν σε τόσο όμορφα μέρη!!” Ελπίζω να ευχαριστηθεί και ο Σήφης με τις φωτογραφίες που θα του στείλω εκεί στο Ρέθυμνο και να χαρεί βλέποντας τί μεγάλη και “δυνατή” οικογένεια έχει εκεί στην ..Καραϊβική 🙂
Πεπορέ... 