Νοέμβριος – Σαββατοκυριακάτικη εκδρομή στο ηλιόλουστο Μάαστριχτ της Ολλανδίας

Ξεκίνησε ο τελευταίος μήνας του φθινοπώρου με ένα ηλιόλουστο σαββατοκύριακο και 20οC και είπαμε να τον “υποδεχθούμε” με μία όμορφη εκδρομή στην Ολλανδία και συγκεκριμένα στο γραφικό, κουκλίστικο, μεσαιωνικό Maastricht που έχω να έρθω χρόνους πολλούς.

Πασίγνωστο σε όλους μας, αφού σ΄αυτή τη μικρή πόλη υπεγράφη στις 7 Φεβρουαρίου 1992 η Συνθήκη των Συνθηκών, η περίφημη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η σημαντικότερη και ιστορικότερη της Γηραιάς Ηπείρου, αφού με αυτή ολοκληρώθηκε ως θεσμός η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συνθήκη δεν είναι μόνο σημαντική για τον ευρωπαϊκό χώρο αλλά θεωρείται και η 2^η σημαντικότερη παγκοσμίως, μετά από εκείνη με την οποία ιδρύθηκε ο ΟΗΕ! Βλέπετε λοιπόν τί μεγαλεία και δόξες έλαβαν χώρα σε αυτή τη μικρή ολλανδική πόλη. Και κοιτάξτε τώρα σύμπτωση (ορκίζομαι ότι δεν ήταν “στημένο” :)), ποιος ήταν τότε ο ΥΠΕΞ που την υπέγραψε εκ μέρους της Ελλάδος ;; Ο Αντώνης μας! To πεπρωμένον φυγείν αδύνατον, αδερφοί! 🙂

Kαι μετά από αυτή την πολιτικο-ευρωπαϊκή “ανάλυση”, ας περάσουμε και σε κάτι σοβαρό, όπως είναι μερικές “ματιές” στην πόλη.

Λοιπόν, το μικρό όμορφο Μάαστριχτ με τους 120,000 κατοίκους, βρίσκεται στην ολλανδική επαρχία του Λιμβούργου, οι κάτοικοι μιλάνε ολλανδικά με την τοπική προφορά/διάλεκτο της λιμβουργιανής επαρχίας, που μοιάζει πολύ με την φλαμανδική προφορά του Βελγίου και είναι η νοτιότερη πόλη της χώρας, “κολλημένη” ανάμεσα στο Βέλγιο και στη Γερμανία. Λογικό λοιπόν το ότι δεν είναι καθόλου τυπική ολλανδική πόλη. Απέχει μιάμιση ωρίτσα με το τρένο από τις Βρυξέλλες και είναι από τα ιδανικότερα μέρη ακόμη και για αυθημερόν επίσκεψη. Μια διαδρομή κατά την οποία απολαμβάνεις ολλανδική επίπεδη καταπράσινη φύση, δάση, αγρούς και λιβάδια με αλογάκια, αγελαδίτσες, και προβατάκια. Όλα μαζί συνθέτουν την εικόνα της μικρής ολλανδέζας με τα ξύλινα τσόκαρα, τις ξανθιές κοτσίδες με το σκουφάκι, την ολλανδική φορεσιά και βέβαια το γάλα Νoυνού 🙂 Σε πιο τηλεοπτική έκδοση, φέρνει και στο “Μικρό σπίτι στο λιβάδι”:).

   

Για χρόνια και ζαμάνια, το Μάαστριχτ κονταροχτυπιέται με το Νεϊμέχεν (Nijmegen) για το ποιά από τις δύο είναι η παλαιότερη πόλη της Ολλανδίας. Το θέμα ήταν τα δικαιώματα που κάθε μια είχε αποκτήσει, σαν πόλη, από τους ρωμαϊκούς χρόνους, από τους μεσαιωνικούς χρόνους και πάει λέγοντας στους χρόνους (γιατί πριν όλους αυτούς, εδώ έζησαν οι Κέλτες, ενώ έχουν βρεθεί ακόμη και κατάλοιπα παλαιολιθικής εποχής… αφήστε δε, που γύρω γύρω η πόλη είναι όλο τείχη και σπήλαια-λαβυρίνθους με θερμοκρασία σταθερή 10οC και τόπο χειμερίας νάρκης των νυχτερίδων. Η ιδιαιτερότητα των σπηλαίων τα έκανε ιδανικό τρόπο κρυψίματος κατά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο. Σήμερα το ξέρουν και οι πέτρε ότι σε αυτές οι σπηλιές βρίσκεται μια στρατιωτική βαση των υπερατλαντικών συμμάχων). Ακόμη λοιπόν άκρη δεν έχουν βγάλει οι κάτοικοι των δύο πόλεων για την αρχαιότητα. Όμως τα περισσότερα στοιχεία τίνουν προς Μάαστριχτ και αυτό πιστεύουμε και εμείς 🙂

Μπορεί η Ολλανδία να έχει τη φήμη της φιλήσυχης, ήρεμης χώρας και οι κάτοικοί της να φιγουράρουν μεταξύ των πιο βαρετών και ήσυχων ανθρώπων, αλλά μην νομίζετε ότι και αυτοί δεν είχαν τα δικά τους πολεμικο-εθνικιστικά ξεσπάσματα. Όταν ξαναπήραν πίσω την περιοχή του Λιμβούργου από τους κακούς Γάλλους σωματοφύλακες (ναι, ναι, ναι τους γνωστούς μας) του Λουδοβίκου του ΙΔ΄ με τους οποίους ήταν σε πόλεμο, το Μάαστριχτ έγινε μέρος τους Ην. Βασιλείου των Κάτω Χωρών (πιο κάτω πιάνουμε άμμο στη θάλασσα …), εκεί κάπου στο 1815. Όταν οι νότιες ολλανδικές επαρχίες διεκδίκησαν ανεξαρτησία από το βορρά για να σχηματίσουν το Βέλγιο το 1830 (τί πάζλ και αυτό πια), η φρουρά του Μάαστριχτ, παρέμεινε πιστή στον Ολλανδό βασιλιά και το 1839 το Μάαστριχτ μαζί με to ανατολικό μέρος της επαρχίας Λιμβουργίας προστέθηκαν μόνιμα στην Ολλανδία και έτσι τα έχασε το Βέλγιο που ήταν ακριβώς δίπλα του. Ακόμα και σήμερα οι Φλαμανδοί θεωρούν τους Λιμβρουργιανούς “καρντάσια, αδέρφια τους, αλήτες, πουλιά” 🙂

   

   

Την πόλη χωρίζει και διασχίζει ο ποταμός Meuse/Maas (Μέζ γαλλιστί και Μάας ολλανδιστί – που διασχίζει και πολλές βέλγικες πόλεις, μην το ξεχνάμε, και περνάει και μέσα από τις Αρδέννες και βγαίνει και στη Γερμανία και είναι πολύ “κοσμογυρισμένος ποταμός” γενικώς) και το όνομά της, Maastricht, σημαίνει “πέρασμα στον Μάας”. Γι΄αυτό και το ιστορικό κέντρο συνδέεται με 3 πανέμορφες πεζο-ποδηλατογέφυρες (οι άλλες που έχει η πόλη είναι μόνο για αυτοκίνητα).

Η χαρά του ποδηλάτη η Ολλανδία και βέβαια το Μάαστριχτ δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Πιο πολλά τα ποδήλατα από τους πεζούς. Σε όλα τα χρώματα, στολισμένα, με ό,τι μπορείς να φανταστεις γεμίζουν τους ειδικούς χώρους στάθμευσης.

   

Σε όλους αρέσει το Μάαστριχτ γιατί δεν είναι μια τυχαία πόλη αλλά μία ζωντανή πόλη με διεθνή ακτινοβολία την τελευταία δεκαετία, αφού περισσότερα από είκοσι διεθνή ινστιτούτα το επέλεξαν για να εγκατασταθούν, όπως το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Δημόσιας Διοίκησης, το Ευρωπαϊκό Κέντρο για την Εργασία και την Κοινωνία, το Ευρωπαϊκό Αναπτυξιακό Κέντρο Ασφαλιστικής Διαχείρισης, το Κέντρο Ευρωπαϊκών Σπουδών, το Διεθνές Ινστιτούτο για Διοίκηση των Κάτω Χωρών, το Οικονομικό Κέντρο Ερευνών Εφευρέσεων και Τεχνολογίας κ.ά. Επίσης εδώ βρίσκεται η Μercedes-Benz, η Vodafone. Επιπλέον, είναι γεμάτο ιστορικά κτίρια, διαθέτει το τόσο όμορφο και γνωστό Πανεπιστήμιό του, όπου τρέχουν σωρηδόν οι φοιτητές κυρίως για μεταπτυχιακά, ενώ έχει το ωραιότερο βιβλιοπωλείο της Ευρώπης και ένα από τα δέκα ωραιότερα του κόσμου. Είναι το βιβλιοπωλείο Selexyz Dominicanen και βρίσκεται μέσα σε μια παλιά γοτθική Δομινικανή εκκλησία του 1294! Μάλιστα όπως το ακούτε! Όντως υπέροχο! Διακοσμημένο με ξύλο και σίδερο, έχει μέχρι και καφέ για να απολαμβάνεις το καφεδάκι σου και τα «βουτάς» στα γευστικά γλυκά του διαβάζοντας. (Επιτρέψτε μου όμως να σημειώσω ότι, παρότι η Γκάρντιαν το έχει ανακηρύξει το ωραιότερο στον κόσμο, εγώ το θεωρώ το 2^ο ωραιότερο μετά από το μοναδικά βασιλικά μεγαλειώδες και υπέροχο Librería del Ateneo στη συνοικία Recoleta του Buenos Aires στην Αργεντινή, το οποίο δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω και απλά υποκλείνομαι…).

  

  

  

Ο καθεδρικός Ναός του Αγίου Σερβατίου (Sint Servaas) είναι ο παλαιότερος της Ολλανδίας από τον 6^ο αιώνα! Μοιάζει σαν κάστρο. Τα βιτρώ του και η διακόσμησή του υπέροχα! Γυρνάς μέσα στην εκκλησία με το στόμα μονίμως ανοιχτό από όλα αυτά που βλέπεις.

       

 

  

  

  

Βγαίνοντας από την εκκλησία κατευθύνεσαι προς την πλευρά του Πάρκου της πόλης μέσω του Πανεπιστημίου του Μάαστριχτ φτιαγμένο μέσα στα τείχη όπως και μεγάλο μέρος της πόλης. Και όπως στρίβεις για να μπείς στο πάρκο συναντάς το κλου-αξιοθέατο του πάρκου αλλά και της πόλης, το άγαλμα του Ντ΄Αρτανιάν! Ναι, του γνωστού μας 4^ου σωματοφύλακα του Αλέξανδορυ Δουμά (Όλοι για έναν και ένας για όλους – Tous pour un, un pour tous). Tου αρχηγού δηλαδή του τμήματος των σωματοφυλάκων του βασιλιά Λουδοβίκου του ΙΔ΄, άρα και διασημότερου σωματοφύλακα της Γαλλίας! Το ξέρατε, λοιπόν, ότι εδώ στο Μάαστριχτ άφησε τα κοκκαλάκια του ο αγαπητός και γοητευτικός (για την εποχή του) Γάλλος κόμης Charles Οgier de Batz de Castelmore, Comte d’Αrtagnan (Τσαρλς Ντε Μπατζ Ντε Καστελμόρ Ντ΄ Αρτανιάν);; Σκοτώθηκε στις 25 Ιουνίου του 1673, κατά τη διάρκεια του γαλλο-ολλανδικού πολέμου και την πολιορκία της πόλης. R.I.P !

  

  

  

  

  

Και μη θεωρήσετε ότι αυτά ειναι μόνο και τελείωσε το Μάαστριχτ ως μέρος επίσκεψης. Nee! Όχι, όπως λένε και οι φίλοι Ολλανδοί!

Tα Χριστούγεννα και το Καρναβάλι είναι οι δύο από τις 3 περιόδους (η τρίτη είναι η Μέρα της Βασίλισσας, στα τέλη Απριλίου – εχω τύχει αυτή τη μέρα και γίνεται πανζουρλισμός!) που αξίζει να επισκεφτεί κανεις την πόλη. Τα Χριστούγεννα μετατρέπεται σε ένα πραγματικό παραμύθι βγαλμένο από τις σελίδες του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, στολισμέο και κατάφωτο, ενώ στο Καρναβάλι όλοι ξεφαντώνουν τρελλά, μασκαρεμένοι, για 3 ολόκληρες μερες μεσα στα γέλια, στις φωνές, στους χορούς και στα ποτά. Ε, φαντάζομαι και μέσα στα «μυρωδικά χορταράκια» αφού το «άθλημα» είναι νομιμότατο στη χώρα 🙂
Tώρα για φαγητό, η ολλανδική κουζίνα δεν μπορώ να πω ότι θεωρείται και η γαστρονομικότερη επί γης (το αντίθετο μάλλον…), αλλά υπάρχουν εστιατόρια με κουζίνες από όλο τον κόσμο στην κυριολεξία, οπότε είναι αδύνατον να μην βρεί κανείς κάτι να ικανοποιήσει το στομάχι του όταν αυτό αρχίσει να γουργουρίζει. Εμείς «τιμήσαμε» μια ωραιότατη σαλάτα με σολωμό και γαρίδες και για επιδόρπιο μια τυπική ολλανδική μηλόπιττα 🙂