Τελικά είμαστε μεγάλα νούμερα! Έχει καταντήσει καθημερινό πια φαινόμενο.
Ο,τι και να παρακολουθήσεις πρωί-πρωί (τηλεόραση, διαδίκτυο, μέσα κοινωνικής δικτύωσης) μια μικρη παράκρουση θα την πάθεις, δεν το συζητώ.
Προ κρίσης οικονομικής (και πνευματικής πάνω από όλα) οι μισοί Ελληνες, ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου, την είχαν δεί οι μισοί ηθοποιοί, μοντέλα και τραγουδιστές και οι άλλοι μισοί τηλεπαρουσιαστές και τηλεπερσόνες!
Μετά κρίσης οικονομικής (και πάνω από όλα πνευματικής) όλη η Ελλάδα την έχει δεί πλέον δημοσιογράφοι, ποιητές, συγγραφείς, αναλυτές και πολιτικοί, κάτι μεταξύ Γ. Σεφέρη, Διδούς Σωτηρίου, Πηνελόπης Δέλτα, Κορνήλιου Καστοριάδη, Κριστιάν Αμανπούρ και … νέου Μπουτάρη! Μα πόσο πια λογοτεχνικό, δημοσιογραφικό και πολιτικό αίμα τρέχει στις φλέβες αυτού του λαού βρε παιδιά! Kαι να τα ποιηματάκια από δώ και να οι ιστοριούλες από κεί και να οι “αναλύσεις” οι πολιτικές και να οι (αμπελο)φιλοσοφίες και τα μεγάλα οράματα για το καλό του τόπου και του πλανήτη γενικά (που θα τον αλλάξουν όλοι προς το καλύτερο πάντα εννοείται) από την άλλη! Eμείς πια δεν είμαστε απλός λαός, είμαστε όλοι οι σοφοί της αρχαιότητας μαζί, παρέα με όλα τα σύγχρονα think tanks και την εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα σε συνεργασία με την Σορβόνη, την Ακαδημία Αθηνών και την … Βουλή των Λόρδων! Προφανώς. εκτός απο την οικονιμική κρίση της χώρας ζούμε ταυτόχρονα την κρίση του μυαλού, της ηλικίας και την στιγμή της … Θείας Κρίσης!
Tί κακό πράγμα όλοι να θέλουν να μεγαλουργήσουν και να αφήσουν όνομα στην ιστορία αυτού του τόπου! Παιδιά πάτε καλέ; Κανένα «προσγειωμένο» μπανάλ επαγγελματάκι δεν παίζει να υποθέσω, έτσι; Μήπως να αφήναμε το «άθλημα» στους επαγγελματίες του είδους; Μπα, η υστεροφημία πάνω από ολα!
Και παίρνουν και το ανάλογο «σκεπτόμενο» ύφος όταν μιλάνε λες και πρόκειται να ξεστομίσεις τη θεωρία του Αϊνστάιν ή τις σοφίες του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη! H μία παίρνει ύφος θλιμμένο και «λυρικό» με ένα ίχνος σπασμένου χαμόγελου Τζοκόντας (σιγά μαντάμ ηρέμησε που από επαρχιώτισσα Γκόλφω την είδες ξαφνικά Κατίνα Παξινού!) και μας βομβαρδίζει με “λογοτεχνικές” ανησυχίες και “ιστορικές” αλήθειες λες και είναι η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ. Ο άλλος θεωρεί ότι χωρίς τις “αναλυτικές” του γραφές επί παντός επιστητού και τις πολιτικές του σοφίες περί οραμάτων, λοιμών, σεισμών και καταποντισμών, θα φτωχύνει ο πλανήτης (εντάξει φίλε, άλλαξε πλευρό γιατί όλη η φαιά ουσία έχει πάει από την μία πλευρά και από την άλλη μπάζει!)
Εχει καταντήσει πια φολκλόρ ο στίβος της δημοσιότητας παντός τύπου, όπου όλοι, κουτσοί στραβοί, εισέρχονται με δόξα και τιμή! Ήμαρτον!
Άραγε, εμείς οι απλοί “πεζοί, “κοινοί” θνητοί, πώς θα πορευτούμε στον «μπανάλ» βίο μας μέσα σε όλες αυτές τις «μορφές»; Προβληματίζομαι !
Το πλέξιμο ή το κέντημα δηλώνει κάποια καλλιτεχνική ή λογοτεχνική φλέβα ή να το προσπεράσω; Αν αρχίσω να γράφω μαντινάδες, λέτε να παρεξηγηθεί η λογοτεχνία και ο Σεφέρης; Μήπως καλύτερα να ασχοληθώ με συγγραφή Αρλεκιν προς μελαχροινό με θεληματικό πηγούνι και ευαίσθητες νεαρές αθώες κορασίδες χαμένες στον «βάρβαρο» ετούτο κόσμο; Ή να αρχίσω να παίρνω σβάρνα τα ποτάμια, τα όρη και τα βουνά, για κάτι σε πιο πολιτικό ύφος ή να αρχίσω να αναπλάθω πλατείες; Ψάχνω ιδέες….
Πεπορέ... 