Τελευταία μέρα του ταξιδιού στη γειτονική χώρα μιας και την επομένη το πρωϊ επιστρεφουμε στη βάση μας. Λίγο «μακροσκελής» η περιγραφή, αλλά πάντα με ευχάριστη διάθεση.
Το προηγούμενο βράδυ λοιπόν, ήταν ένα βράδυ που΄βρεχε, που ΄βρεχε μονότονα!
Πολύ όμως βροχή για κανένα τέταρτο μέχρι να μας κάνει παπιά κ να σταματήσει.
Ας τα πάρουμε όμως όλα με τη σειρά από την χθεσινή πρωϊνή μας εξόρμηση μέχρι σήμερα το απογευματάκι.
Ξεκούραστοι λοιπόν το προηγούμενο πρωϊνο είπαμε να κινηθούμε στα πολύ περιορισμένα τουριστικά όρια. Ετσι αφού κατεβήκαμε από το Τούνελ το δρομάκι με τα μαγαζάκια με τα μουσικά όργανα καταλήξαμε στον όμορφο Πύργο του Γαλατά. Φωτογραφίες και τα σχετικά και ειπαμε να ανέβουμε να δούμε τη θεα από ψηλά. Επειδή όμως πάθαμε έμφραγμα όταν ειδαμε ότι η ουρά έφτανε στη … γέφυρα του Γαλατά σχεδόν, το αφήσαμε για την επόμενη φορά. Ετσι, αφού ήπιαμε την πορτοκαλαδίτσα μας και το χυμό ρόδι μας για να αποτοξινωθούμε, κατευθυνθήκαμε προς το Μισίρ Τσαρσί (την αιγυπτιακή αγορά) προς αγορά μπαχαρικών για το υπόλοιπο σόϊ. Τώρα γιατί να κουβαλάνε μπαχαρικά απ΄δώ δεν το έχω καταλαβει ποτέ αλλά καθείς με τα κολλήματά του. Προσωπικά βρίσκω ασυγκρίτως τα καλύτερα στην Ευριπίδου και δεν κάνω «εισαγωγή» αλλά ο καθείς όπως θέλει, δεν θα τσακωθούμε τώρα για τα μπαχαρια κ τα κύμινα.
Λοιπόν αφού μπήκαμε στην αιγυπτιακή αγορά κ μου ήρθε ένας ταμπλάς οπως πάντα (με ξέρετε ότι αυτά τα απεχθάνομαι) κατευθυνόμαστε σε ένα πάγκο με διάφορα αραδιασμένα μπαχάρια και τσάγια μέχρι και ….τουρκικά βιάγκρα (σύκο γεμιστό με καρύδι – αν αυτο περιμένουν οι γείτονες για να διαιωνίσουν το είδος τί να πω… ασχολίαστο). Αφου πήραμε τα μπαχάρια που θέλει το σόϊ κ τα σουτζουκ λουκούμ που θέλει το άλλο σόϊ βγαίνουμε τρέχοντας στον καθαρό αέρα γιατί ένα κάτι από την πολυκοσμία και τις φωνές των πελατών από τη μιά και του ιμαμη από την άλλη (πέσαμε πάνω στην προσευχή κ ακριβώς κάτω από το μεγάφωνο!) το πάθαμε! Eυτυχώς σε απόσταση αναπνοής εθεάθη η γέφυρα του Γαλατά κ σκεφτήκαμε ότι καλύτερα να χαζεύουμε τα βαποράκια να πηγαινοέρχονται και τους επίδοξους ψαράδες να πιάνουν τις … «κερατιακές» μαριδούλες παρά να σκουντιόμαστε ο ένα με τον άλλον στον χαμό του παζαριού, οπότε κατευθυνθύκαμε προς Καράκιοϊ κ βολτίτσα στα δρομάκια του.
Μ΄αυτά και μ΄αυτά μεσημέριασε και η στάση προς βρώσην και πόσην απαραίτητη. Το ωραία καφέ-εστιατόριο στο Τούνελ μας αντάμειψε πλήρως κ επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μέσα στην καλή χαρά, χορτάτοι και έτοιμοι για την απογευματινή σιέστα να ξεκουραστούν λίγο και τα ερμα τα κοκκαλάκια μας.
Επειδή όμως η θέα προς Βόσπορο και αρχή Μαρμαρά είχε μείνει «καημός» στο σόϊ και επειδή στον πύργο του Γαλατά ξαναγινόταν ο κακός χαμός από μιλιούνια γιαπωνέζους τουρίστες για να θαυμάσουν υποτίθεται το ηλιοβασίλεμα (τώρα τί να καταλάβει ο ιάπων δεν το καταλαβαίνω εγώ, αλλά η «κατανόηση» του καθενός είναι σχετική κ υποκειμενική), σκέφτηκα στην απογευματινοβραδυνή βόλτα να συνδυάζαμε φαϊ κ θέα, δύο σε ένα. Ετσι «ωραίοι κ μοιραίοι» κατευθυνθήκαμε στο ωραίο καφε-εστιατόριο Midpoint στην Ιστικλαλ. Αφου κάτσαμε σε ένα τραπέζι εντελώς πίστα και με τον Βόσπορο «πιάτο» (το σόϊ κατευνθουσιασμένο κ εκστασιασμένο από τη θέα, ωραιότατη όντως, προτείνεται σε όλους τους επίδοξους τουρίστες), παραγγείλαμε τα νόστιμα φαγητάκια μας και τα κρασάκια μας, τα τιμήσαμε δεόντως και φτάσαμε στα γλυκά για αποθέωση. Μηλόπιττα κ προφιτερόλ pas mal du tout! Τέρψη ουρανίσκου και στομαχιού !
Με τόσο φαϊ ομως όπως καταλαβαίνετε πέσαμε σε … χειμερία νάρκη ! Αρα ένας περίπατος για να «κατέβουν προς τα κάτω» τα μήλα κ η σοκολάτα ήταν παραπάνω από αναγκαίος.
Με τον ουρανό γεμάτο γκρίζα συννεφάκια, έχει νυχτώσει πλέον, και μερικές σταγόνες να μας «ψιλοφτύνουν» πού κ πού δρόμο πήραμε δρόμο αφήσαμε για πλατεία Ταξίμ μεριά. Θαυμάσαμε για άλλη μια φορά το άγαλμα στη μέση της πλατείας που φτιάχτηκε για την ανεξαρτησία από τον κο Κεμάλ Μουσταφά (τον αυθεντικό όχι τον «μουσικό») κ τις μεγαλομανίες του (να, αυτά βλέπει κ ο σημερινός κ έχουν πάρει τα μυαλά του αέρα κ άντε να τον μαζέψεις τώρα! Σου λέει ο άλλος την είχε δεί θεός κ καλά και τον έχουν κρεμασμένο ακόμα κ στα … χασάπικα, εγώ να μην την δώ τουλάχιστον «ημίθεος» ! – Δεν βαριέσε θα μου πείτε, εδώ ο κάθε πικραμένος κ ταλαίπωρος την έχει δεί κάπως αυτός θα γλυτώσει που τέλος πάντων έχει κ έναν τίτλο)
Και ενώ σχεδόν τρείς μέρες τώρα που είμαστε εδώ δεν είδαμε στην πλατεία κ σε όλη της Ιστικλάλ ούτε καπέλο «μπλέ» πεταμένο στο δρόμο ούτε ρόδα άσπρου αυτοκινητακιου σταθμευμένη, χθες το βράδυ yavaş-yavaş «εμφανιστήκαμε και εμείς» για να μην νομίζει ο κόσμος ότι δεν υπάρχουμε(το ποιοί εμφανιστήκαμε το αφήνω να το μαντέψετε γιατί είσαστε έξυπνοι άνθρωποι): Tελος πάντων, ο καθένας κάνει τη δουλειά του κ εμεις τη δική μας κ συνεχίζουμε τη βόλτα μας μέσα από στενάκια κ δρομάκια με τις κλασσικές τούρκικες ταβέρνες (μεϊχανέ) κ μουσική στο διαπασών να σου κάνει το κεφάλι «νταούλι». Επειδή όμως τα συννεφάκια παραείχαν μαυρίσει στο μεταξύ κ για να μην μείνουμε παραπονεμένοι άρχισε μία ωραία βροχούλα-μπόρα που μας έκανε «Λούτσα» στην κυριολοεξία. Πάλι καλά που βρήκαμε «καταφύγιο» (ώς άλλοι Τόμ Χανκς στον «Ναυαγό»), σε μια ταβέρνα κ «σωθήκαμε» – πανικός από κίνηση κ τα ταξί να πηγαινοέρχονται για να «σώσουν» τους «ναυαγούς» περιπατητές. Μέσα σ΄όλους κ εμείς αρπάζουμε ένα ταξάκι κ γυρνάμε στο ξενοδοχείο για να «στεγνώσουμε» σαν απλωμένη μπουγάδα πριν παραδοθούμε στην αγκαλιά του Μορφέα.
Το τελευταίο μας πρωϊνό και ξυπνήσαμε στεγνοί, για την τελευταία μας επίσκεψη στα αξιοθέατα της Βασιλεύουσας κ δη την Αγία Σοφία κ το Τζαμί Σουλτάν Αχμέτ (ή Μπλέ Τζαμί λόγω των γαλαζοπράσινων πλακιδίων Ιζνίκ που το στολίζουν).
Επειδή ανέβα-κατέβα την Ιστικλάλ καθημερινά σου ψιλοσπαει λίγο τα νεύρα, είπαμε σήμερα να ξεναγηθούμε στο μετρό κ να το χρησιμοποιήσουμε έστω κ για μια στάση.
Από το Σισχανέ στο Ταξίμ, βγαίνουμε πάνω στην πλατεία υπό το φως της ημέρας πρωϊ-πρωϊ με τη δροσούλα κ τον αέρα κ το κρύο (σήμερα βάλαμε μέχρι κ μπουφάν…) για να επισκεφτούμε την ωραία εκκλησία που υπάρχει εκεί, την Αγία Τριάδα (επιβλητική, προσεγμένη κ κούκλα – να πάτε οπωσδήποτε!). Αφού καλημερίσαμε όλα τα «παιδάκια» με τις μπλε στολές που έκαναν βόλτα στην πλατεία παρέα με τα αυτοκινητάκια τους (μέσα στην ευγένεια μας έδωσαν κ πληροφορίες για τα λεωφορεία κ την κίνηση ! πολιτισμός) πήγαμε ανάψαμε το κεράκι μας κ κατευθυνθήκαμε στο λεωφορείο μας για να πάμε στην επόμενη «τουριστική» στάση, στο Πατριαρχείο, στο Φανάρι.
Αδειοι οι δρόμοι κ το λεωφορείο νομίζοντας ότι συμμετέχει σε Φόρμουλα 1, φτάνει στη στάση που ήταν ο προορισμός μας σε 10 λεπτά! Μια θάλασσα λάδι στον Κεράτιο, παρτεράκια κατά μήκος της «λεωφόρου», βαρκούλες δεμένες στην αποβάθρα και εμείς να βαδίζουμε προς τον «στόχο» μας. Σήμερα είμασταν ιδιαίτερα τυχεροί αφού όχι μόνο προσκηνύσαμε στον Αγ. Γεώργιο, την εκκλησία του Πατριαρχείου, αλλά είδαμε και τον ίδιο τον Πατριάρχη, τον χαιρετίσαμε κ τον ασπαστήκαμε!! Ευλογημένοι κ με τη βούλα παρακαλώ! Αυτό θα πεί να είσαι στον σωστό τόπο στη σωστή στιγμή (εξ άλλου ο κ. Βαρθολομαίος μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής).
Ο ένας «στόχος» επετεύχθη, οπότε τώρα ήρεμοι μπορούμε να κατευθυνθούμε προς το Σουλτάν Αχμέτ για Αγία Σοφία κ Μπλέ Τζαμί.
Το ωραίο τραμ μας αφήνει ακριβώς μπροστά στην πλατεία Σουλταναχμέτ κ βλέποντας τις ορδες των βαρβάρων από τα σταθμευμένα πουλμαν να έχουν κατακλύσει την είσοδο τρέχουμε σαν άλλος Κεντέρης κ με τον κλασσικό ελληνικό τρόπο (το παραδέχομαι χωρίς φόβο κ με πολύ θάρρος) και ως κύριοι μπαίνουμε επικεφαλής της ουράς, παιρνουμε τα εισιτήριά μας κ χαρωπά εισερχόμεθα μετά βαϊων κ κλάδων στην θρυλική Αγία Σοφία του Ιουστινιανού («Νενίκηκα σε Σολομών»), του Ισιδωρου και του Ανθέμιου.
Το σόϊ έχει μείνει άφωνο, με ανοιχτό το στόμα από τη μεγαλοπρέπεια και το συμβολισμό ενός μνημείου που έχει αντέξει 1,5 σχεδόν χιλιετία τώρα λιμούς, σεισμούς κ καταποντισμούς (εγώ τα εμπεδώνω για εκατομμυριοστή φορά … και για επίσης εκατομμυριοστή φορά έχω εκνευρισθεί με το να βλέπω όλες αυτές τις σκαλωσίες μέσα στο μουσείο που είναι εκεί δεκαετίες τώρα γιατί ολο κάτι φτιάχνουν … τί φτιάχνουν τώρα ο Θεός, ο Αλλάχ κ οι γείτονες μονο ξέρουν!). Κορυφή όλων βέβαια ο τρούλλος, πρώτος πρώτων μέχρι που φτιάχθηκε ο Αγιος Πέτρος στη Ρώμη κ του πήρε τα πρωτεία! Σοφία-Πέτρος λοιπον σημειώσατε 2.
Nα μην τα πολυλογώ, την Αγία Σοφία την έχετε επισκεφθεί ολοι άρα τη γνωρίζετε, αφού ειδαμε τα πάντα, κάναμε κ την «ευχούλα» στην δακρύζουσα κολώνα όπως το θέλει ο μύθος, κάτσαμε στο ευχάριστο καφέ στην αυλή ήπιαμε μια πορτοκαλάδα φρεσκοστυμμένη και περιμέναμε να περάσει λίγο η ώρα να τελειώσει ο κ. Ιμάμης τα δικά του απέναντι το Τζαμί για να πάμε να το δούμε κ αυτο κ να ολοκληρώσουμε την επίσκεψη. Παρέα με όλο το τουριστικό κοινό της πλατείας, μπήκαμε λεφούσι μέσα όταν άνοιξε η πόρτα για το ευρύ-μην έχοντας καμία σχέση με το ναμάζι-κοινό κ θαυμάσαμε τα ωραία γαλάζια πλακάκια, τον χώρο κ την επίσης μεγαλοπρέπεια του (για κάποιους). Το Τζαμί το έφτιαξε ο Σουλτάνος Αχμετ (εξ ου κ το όνομα) πολύ νέος (19 χρονων – καλά άλλη δουλειά σε εκείνη την ηλικία δεν είχε ο σουλτάνος!?!) για να μπεί στο μάτι της Αγίας Σοφίας κ του Τζαμιού του Σουλειμαν του Μεγαλοπρεπή. Πολύ ζηλιάρης αυτός ο Αχμέτ ο Σουλτάνος, α πα πα πα!
Απόγευμα πιά κ αφού η θρησκευτική περιήγηση όλων των δογμάτων στέφθηκε με επιτυχία καιρός να προχωρήσουμε σε … γαστρονομική περίηγηση γιατί ως γνωστόν νηστικό αρκούδι δεν χορεύει Ελαφρύ γεύμα μετά ωραιότατου οίνου και εν συνεχεία ξεκούραση κ ετοιμασία βαλίτσας.
Το βράδυ δεν ξέρουμε τί μας επιφυλάσσει λόγω των διαφόρων ραντεβού που έχουν τα “παιδάκια με τις μπλέ στολές” κ “τα παιδάκια με τις άλλες χρωματιστές στολές”.
Σήμερα δεν θα παρευρεθώ στο ραντεβού τους γιατί ειμαι πολύ κουρασμένη μετά απο την σχεδόν 4ήμερη ξενάγηση του σογιού μου – εξ αλλου εμένα δεν μου αρέσει το παιχνίδι τους οπότε προτιμώ να παίξω τάβλι ή μπιρίμπα.
Αυτά κ γειά σας από την Βασιλεύουσα. Σύντομα κ πάλι κοντά σας με νέες ταξιδιωτικές περιπλανήσεις κ περιηγήσεις.
Πεπορέ... 