H δεύτερη μέρα της επίσκεψης είναι μια «ειδική» μέρα … Επέτειος και για τις δύο πλευρές του Αιγαίου, 29 Μαϊου γαρ, άλλοι κλαίνε (τη χασαμε), άλλοι γελάνε (την πήραμε), σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή. Τελος πάντων, χωρίς να θέλω να στενοχωρίσω τον Κωνσταντίνο και το «σόϊ» του, προσωπικά είμαι μέσα στην καλή χαρά γιατί κ ωραίο καιρό έχει και χαρά θεού (κ Αλλάχ) στην Πόλη είναι, οπότε δεν μπορώ να «μαυρίζω» χωρίς λόγο.
H προηγούμενη μέρα έκλεισε με τα “εντελώς απαραίτητα” λοιπον όπως σας είπα βγάλαμε τις κλασσικές φωτογραφίες σαν γιαπωνέζοι τουρίστες, χαζέψαμε κ το κόκκινο τραμ-άκι πανω κάτω στο δρομάκι, και αφού ακούσαμε κ τον δόλιο τον ιμαμούλη να «φωνάζει» βραδιάτικα, τσιμπίσαμε ελαφριά τη σαλατίτσα μας ήπιαμε το κρασάκι μας και κατευθυνθήκαμε για ύπνον ελαφρυ κ όνειρα γλυκα.
Μια νέα μέρα ξεκίνησε σήμερα και μετά το πρωινό μας (ρε παιδιά αυτές οι ελιες, οι ντομάτες κ τα αγγούρια για πρωινό μου κάθονται στο στομαχι αλλά τέλος πάντων), εγώ έφαγα βουτυράκι κ μαρμελαδίτσα, οι υπόλοιποι μόνο κοντοσουβλι που δεν ζητησαν χαχαχαα, ξεκινήσαμε χαρωποί χαρωποί τη νέα μας «τουριστική μέρα».
Επειδή κάπου διάβασα ότι σήμερα λόγω της ημέρας ο φίλος μου ο Ταγιπ Αγάς θα πάρει το σόι του κ θα πάει στην Αγία Σοφία να προσκηνύσει είπαμε να μην τους ανεχλήσουμε τους ανθρώπους και αντί για μουσεία «ανοιχτήκαμε» στη θάλασσα για κρουαζιερίτσα στον Βοσπορο.
Αφού πήραμε το ιστορικό, από το 1875, τελεφερικ-τρενάκι από το Τούνελ κατεβήκαμε στο Καράκιοϊ και διασχίσαμε τη Γέφυρα του Γαλατά. Δεξιά κ αριστερά άπειροι επίδοξοι ψαράδες με τα καλάμια τους να ψαρεύουν, τί δεν ξέρω … ασε που τα νερά με τα χημικά της συρίας είναι πιό καθαρά από τον Κεράτιο … τέλος πάντων.
Ωραία η διαδρομη στη γέφυρα παιδιά τη συνιστώ ανεπιφύλακτα και επίσης και μια βολτούλα στο Καράκιοι κ στα γραφικά δρομάκια του με τα καφε τα ωραία που μου θύμησαν Μοναστηράκι.
Τσακ τσακ από δω τσακ τσακ απο κει πήραμε όλες τις απαραίτητες φωτογραφίες με το Γενί Τζαμί, με το Ρουστεμ Τζαμί, με το Σουλειμανιγιε Τζαμι (όπου βρίσκονται θαμμένα τα κοκκαλάκια του Σουλειμαν κ της αντιπαθέστατης Χιουρέμ -δεν ανεβήκαμε βεβαια γιατι πολύ ανηφόρα κ το σόϊ δυνάμεις γιοκ), και με τη νέα γέφυρα του Κεράτιου (ακριβώς απέναντι απο το Σουλειμανοτζαμί όπου περνάει το μετρο – ενα κουλό κατασκεύασμα που έχει κ δύο πυλώνες-κέρατα, ουχι βερνικομένα, αλλά πάντως κέρατα απο το «Κεράτιος» – κ ο γείτονας το θέλει το κερατό του όπως καταλαβαίνετε τέλος πάντων αφού αρέσει στους γείτονες εμάς μας περισσεύει κ ποσώς μας ενδιαφέρει – προσωπικά δεν με χαλάει αλλα κ να μην υπήρχε ακόμη καλύτερα). Οφείλω να ομολογήσω ότι κάθε φορά που έρχομαι συνειδητοποιώ ότι το κιτς πάει πολύ στην Πόλη και μάλλον το έχουν καταλάβει κ οι “ιθαγενείς” κ το «τιμούν» δεόντως. Με τέτοιες «κακές και εξτρήμ» σκέψεις κατευθύνθηκα με το σόϊ στο καραβάκι μας για να ξεκινήσουμε την κρουαζιερίτσα μας.
Σφυρίζοντας και συνάμενο-κουνάμενο το βαποράκι ξεκινά.
Και από που δεν πέρασε. Ντολμά μπαχτσέ παλάτι, Τσιραγάν Παλάτι κ νυν ξενοδοχείο χιλίων πεντακοσίων αστέρων, Μπεσίκτας, τζαμί του Ορτάκιοϊ (το πιό ωραίο τζαμάκι για μένα σαν κεντημένο σεμεδάκι είναι – μια κούκλα να πάτε όλοι όταν έρθετε), γέφυρα Βοσπόρου (η γνωστή κρεμαστή που φωτίζεται το βράδυ ουάου δηλαδή).
Το σόϊ έχει ξετρελλαθεί και θέλει να ξανάρθει. Η γλώσσα μου στο μεταξύ έχει μαλλιάσει … και να αυτο το παλάτι που είναι έτσι και να εκείνο το πυργάκι που πέθανε μια κοπελίτσα που τη δάγκωσε το φίδι (ο γνωστός Πύργος του Λεάνδρου ή Kiz Kulesi τουρκιστί), και να το τάδε χωριό που στα ελληνικά λέγεται έτσι (Μεγάλο Ρεύμα) και στα τουρκικα έτσι (Αρναβούτκιοϊ) κ έχει και μια εκκλησία που τώρα μου διαφεύγει το όνομα αλλά δεν νομίζω να θυμώσει ο πάτερ της μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα (ήρωες οι ξεναγοί α πα πα πα πα). Μπαϊλντισα !!!!
Τέλον πάντων να μην σας τα πολυλογώ, αφού περάσαμε βουνά κ όρη και βίλλες και βιλλάρες και παραθαλάσσια εστιατόρια και καφέ και και και και φτάσαμε μετά από 1,5 ώρα «δρόμο» και στο Anadolu Kavağı, ακριβώς στη διασταύρωση με τη Μαύρη Θάλασσα (τα φορτηγά πλοία μας είχαν γίνει κολιτσίδα σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής και στην Μαύρη Θάλασσα γινόταν ο κακός χαμός από πλοιαράκια που πηγαίναν κατά Ρωσία κ Ουκρανία πλευρα. Τώρα για τί ακριβώς θα σας γελάσω – δεν θέλω να είμαι αδιάκρητη).
Κατεβαίνουμε λοιπόν μιλιούνια από το καραβάκι όλοι οι μαύροι, άσπροι και κίτρινοι τουρίστες κ ξαμολιόμαστε να πάμε να δούμε το χωριό, να φάμε, να κάνουμε shopping για να ενισχύσουμε την τοπική οικονομία και μετά να γυρίσουμε κ να φύγουμε να πάμε στο καλό και στην ευχή του θεού-αλλάχ
Kαλό και συμπαθές το χωριουδάκι δεν μπορώ να πώ, στο κάστρο του δεν πήγαμε αλλα δεν βαριέσαι δεν θα πάρουμε σβάρνα κ όλα τα κάστρα της Πόλης (βολεύομαι με το κάστρο στο Παλαμήδι και δεν θέλω άλλα).
Μεσημέριασε και μια ελαφριά πείνα μας έζωσε. Κατευθυνόμαστε λοιπό στο ωραίο κ χαϊλίδικο εστιατοριάκι της παραλίας όπως κάθε καλός τουρίστας που σέβεται τον εαυτό του και καθόμαστε.
Παραγγέλνουμε τσιπουρίτσα, λαβράκι, σαλατούλες, πατατούλες και τα συναφί, κρασάκι απαραιτήτως και ετοιμαζόμαστε να «επιτεθούμε» στα πιάτα που φτάνουν «ζωηρά ζωηρά» στο τραπέζι μας. Και εκεί λοιπόν που είμαστε έτοιμοι να βουτήξουμε το πηρούνι στην ζουμερή τσιπούρα ακούω από το μεγάφωνο του εστιατορίου απαλή βιολιτζίδικη μουσική (άνευ στίχων) «Τα μαύρα μάτια σου – Μανώλης Αγγελόπουλος»Tί άλλο πιά να ζητήσω για να νοιώσω εδώ στην ξενητιά εθνικά υπερήφανη!
Η ώρα περνάει, εμείς έχουμε φάει, και ένα καφεδάκι ελληνο-τουρκικό επιβάλλεται παρέα με ένα ωραιότατο (εξεπλάγην ευχάριστα) σουφλέ σοκολάτας με την σοκολάτα να τρέχει στο κουτάλι και ένα επίσης ωραιότατο μπακλαβαδάκι με καρύδι (δεν τον συγκρίνω βεβαια με τον δικό μου , αλλά για το χωριουδάκι ήταν μια χαρά το ομολογώ)
Με «κληρονομιά» μια διπλή κοιλιά σαν έγκυοι 15 μηνών μπαίνουμε πάλι στο καραβάκι για την επιστροφή μας. Μας έχει πιάσει η μεσημεριανή “μουροχαβλιάσις” κ όπως καταλαβαίνετε ψιλοκουτουλάμε. Ξαναρχίζω το μπλα μπλα μπλα μπλα και το μάλλιασμα της γλώσσας και κάνω παράλληλα κ ασκήσεις θάρρους γιατί στην «παρέα» έχουν προστεθεί άλλοι δύο Ελληνες για να ακούν και να μαθαίνουν (και να ρωτάνε συνέχεια… καλά ρε παιδιά εκδρομή πάτε σε ξένο μέρος δεν διαβάζετε κ κανένα οδηγό, καμια ιστοριούλα..!). Βρε τί τραβάμε κ εμείς οι “γιαλαντζί ξεναγοί”
Αφού δέησε ο Θεός (χωρις τον Αλλάχ), φτάσαμε στο Εμινονού, κατεβήκαμε κ περνώντας πάλι από τη γέφυρα του Γαλατά κατευθυνθήκαμε ξανά στο τελεφερικ του Τούνελ για να μας ανεβάσει στην αρχή της Ιστικλάλ στο Πέρα και να πάμε για απογευματινή σιέστα στο δωματιάκι μας. Oυφφφ λίγη ξεκούραση…
Πεπορέ... 