Λόγω αργίας την προηγούμενη βδομάδα σκέφτηκα να πάρω την βαλιτσούλα μου για ένα σύντομο τριήμερο «οδοιπορικό» στη Γηραιά Αλβιόνα και να επισκεφτώ την πολύ όμορφη, british και prestigeous Οξφόρδη, να πω δύο … αγγλικές κουβεντούλες με καλούς φίλους που μένουν εκεί, να πιούμε ένα 5 ‘o clock tea και να τσιμπολογήσουμε και μερικά scones έτσι για το καλό (μέχρι εκεί όμως γιατί, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, η british “γαστρονομία” είναι, oh my God, χειρότερη και από αυτή στις στέπες των … Μογγόλων I’m sorry βρε παιδιά but this is the πολύ very “black” truth!
Χρόνια και ζαμάνια λοιπόν από την τελευταία φορά που είχα έρθει και είπα να μια ευκαιρία για να δω αν όλα είναι στη θέση τους, αν το Πανεπιστήμιο (γιατί Οξφορδη=Το Τοp Πανεπιστήμιο) έχει υποστεί τίποτε φθορές (ξέρετε τώρα πως γίνονται οι συντηρήσεις), αν οι φοιτητές είναι ευχαριστημένοι (καταλήψεις εδώ μην ονειρεύεστε, αγνοούν παντελώς ακόμη και την λέξη), μήπως ο Πρύτανης έχει κανένα παράπονο ώστε να το μεταφέρω στη κυρία Λίζα μπας και βοηθήσει.
Αφου λοιπόν διέσχισα αργά το απογευματάκι τη Μάγχη με το πολύ γρήγορο Eurostar, έφτασα μετά από ακριβώς 2 ώρες, στο St Pancras στο “βασιλικό” Λονδίνο (περιττό να πω ότι το πρώτο πράγμα που άκουσα βγαίνοντας από το τρένο ήταν ελληνικά!! Aμφέβαλλε μήπως κανείς;;).
Υιοθετώντας το φλεγματικό ύφος των «ιθαγενων» (προσαρμόζομαι πάντα στις συνήθειες του τόπου) κατευθύνομαι προς τον άλλο σταθμό, στο Paddington, για να πάρω την τοπική αμαξοστοιχία για τον τελικό προορισμό μου.
Τσουφ-τσουφ, λοιπόν, το First Great Western local τρενάκι, ράγα παίρνει – ράγα αφήνει και μετά από μία ωρα (αφού περιμέναμε και 1,5 ώρα να ξεκινήσουμε λόγω ατυχήματος άλλου τρένου κάπου στο δρόμο), διασχίζoντας αγρούς, βοσκοτόπια και fields με cottage houses, φτάσαμε στην πόλη «μητέρα» όλων των πανεπιστημίων και κολλεγίων. Τον παράδεισο των φοιτητών και καθηγητών!
Να ΄μαι λοιπόν στην πασίγνωστη πλανητικώς Οξφόρδη, που με το ζόρι μαζεύει 150.000 κατοίκους (που πάνω από 50% αυτών όπως με ενημέρωσαν δεν είναι ούτε 30 ετών), και που έχει για καμάρι της το φημισμένο και ξακουστό Πανεπιστήμιό της (που στην ουσία είναι 38 κολλέγια), το καλύτερο και παλαιότερο στον κόσμο, αφού λειτουργεί από τον 11ο αιώνα (1249)! Και τί δεν έχει δει αυτό το Πανεπιστήμιο! (σήμερα αυτό το κτίριο – το University College ή «Univ» όπως το λένε εν συντομία – λειτουργεί μόνο ως administration με χώρους εξετάσεων και απονέμει τα πτυχία στους ευτυχισμένους αποφοιτήσαντες . Μπορεί τότε, το σωτήριο έτος 1249, να ήταν το πρώτο που ξεκίνησε, αλλά μετά του προέκυψαν και άλλα 37 κολλέγια έτσι να μην αισθάνεται μόνο του και στενοχωριέται και χάρη σε αυτά κρατάει μέχρι σήμερα την 800 αιώνων σχεδόν αίγλη του).
Βγήκα από το σταθμό και dead από κούραση πήρα ταξί και έτρεξα στο σπίτι τω φίλων! Το μόνο που ονειρεύομουν εκείνη τη στιγμή ήταν πυζαμούλες, παντοφλίτσες και ζεστά τσαγάκια!
Παρόλη τη βροχή που έκανε το προηγούμενο βράδυ, η επόμενη μέρα μας «υποδέχεται» με το πιο ζεστό της πρόσωπο!
Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα ξυπνώντας το πρωϊ, από το μεγάλο παράθυρο του δωματίου μου ήταν o Τάμεσης – μην ξεχνάμε ότι η πόλη είναι χτισμένη κατά μήκος του γνωστού ποταμού – που περνά ακριβώς από κάτω από το μπαλκόνι, ενας ντροπαλός ήλιος και αγροί όσο πάει το μάτι. Εικόνα που πραγματικά σε ηρεμεί και σου αλλάζει τη διάθεση!
Μετά από ένα ζεστό κ υπέροχο πρωϊνό (λατρεύω να ταξιδεύω και να έχω τέτοια πρωϊνά και κουβεντούλα με τόσο καλούς κ αγαπημένους φίλους – τους ευχαριστώ όλους που μου προσφέρουν τέτοιες εμπειρίες στα μέρη που μένουν οπουδήποτε στην Ευρώπη ή αλλού – μην νομίζετε ότι είμαι αχάριστη και δεν το εκτιμώ).
Βγαίνω από το σπίτι πρωϊ πρωϊ με την αγγλική δροσούλα, στο δρόμο δεν κυκλοφορεί ούτε μύγα. Διασχίζω την Walton Street (δεν ξέρω αν εδώ έμενε κανένας πρόγρονος της οικογένειας Γουόλτον, πάντως τον Τζών Μπόϋ δεν τον συνάτησα) και σε 10 λεπτά φτάνω στο γνωστό St. Antony’s College (από ότι μου είπαν μέσα στα κολλέγια, πλην 1-2, δεν μπαίνουν επισκέπτες κ αν υπάρχει δυνατότητα τότε είναι μετά το μεσημερι … χμμ… δεν πειράζει, «θα κλέβω» φωτογραφίες απο τα κάγκελα αφού δεν θέλουν! Παντως μιας φωτογραφία στην είσοδο του κολεγίου την έβγαλα έτσι για το honore, βρε αδερφέ). H οδός που βρίσκεται αυτό το κολλέγιο λέγεται Woodstock street (επιτρέπονται συνειρμοί και θύμησες!). By the way, το Woodstock είναι ένα μικρό χωριό εδω κοντα στην Οξφόρδη όπου υπάρχει το περίφημο Blenheim Palace στο οποίο γεννήθηκε ο Sir Winston Churchil).
Κατεβαίνοντας το δρόμο δεν ξέρω που να πρωτοκοιτάξω, τί να πρωτοθαυμάσω κ τί να πρωτοφωτογραφίσω!
Λοιπόν, τα περισσότερα από αυτά τα κολλέγια που συναντώ ήταν όταν πρωτοιδρύθηκαν μοναστήρια, αλλά μετά λόγω αναγκών των πιο μοντέρνων της εποχής έγιναν εκπαιδευτικά ιδρύματα. Σήμερα υπολογίζεται ότι εδώ σπουδάζουν περίπου 25.000 φοιτητές (και αυτό που λένε ότι οι όσοι σπουδάζουν στην Οξφόρδη την έχουν την «πετριά» τους και την καραψωνάρα τους είναι πέρα για πέρα αληθινό – να φανταστείτε ότι «χαλάνε» μέχρι και οι ευγενικοί και συνετοί Ιάπωνες οπότε φανταστείτε τους «πυροβολημένους» Ευρωπαίους, Greeks included και μάλλον στις πολύ πρώτες θέσης της λίστας. Αλλά όπως λέει και ο λαός, «ας τον τρελό στην τρέλα του» – Α, υπάρχουν και άπειροι Αμερικάνοι, αλλά τα σχόλια περιττεύουν επ΄αυτού).
Εντύπωση κάνει ότι παρότι η πόλη είναι μία εντελως μεσαιωνική υπέροχη πόλη, η συνύπαρξη του «μοντέρνου» νομίζεις ότι είναι συνέχεια του «τότε» – τίποτε δεν είναι υπερβολικό ή επιπλέον!
Xαζεύοντας λοιπόν δεξιά και αριστερά συναντώ μερικά από τα φημισμένα κολέγια: St. John’s College, St. Cross College, Blackfriars College. Στην γωνία με την Beaumont street εντυπωσιακό ξεπροβάλει το υπέροχο Μουσείο Ashmolean, το παλαιότερο μουσείο της χώρας με μία υπέροχη συλλογή έργων τέχνης και αρχαιότητες. Απέναντι στην St. Giles street, μεγαλοπρεπέστατα «στέκονται» η εκκλησία St. Mary Madgalen και ακριβώς στη γωνία στρίβοντας στην Broad street εντυπωσιάζουν τα πραγματικά υπέροχα κτίρια των κολλεγίων Balliol College και Trinity College.
Eνας πίνακας ζωγραφικής στα πόδια μου!
Και, να, απέναντι ακριβώς ξεπροβάλλουν τα επόμενα θαύματα. Η βιβλιοθήκη Bodleian, με την υπέροχη εσωτερική αυλή της και τις αίθουσες τεχνών, το Μουσείο Φυσικής με την εντυπωσιακή είσοδο και το ονειρεμένο Sheldonian Theatre όπου από ότι έμαθε επιβάλλεται η παρακολούθηση μίας μουσικής παράστασης για να δεις το εσωτερικό του! Eχει χωρητικότητα 2000 ατόμων και χρησιμοποιείται ως επίσημος χώρος για τις πανεπιστημιακές απονομές, διαλέξεις και κονσέρτα.
Παρότι μικρή πόλη, ειναι αδύνατον να βρεθεί έστω και ένα παγκάκι που να μην έχει την ιστορία του! Tα πάντα έχουν ένα λόγο στην χιλιετή πανεπιστημιακή της ιστορία κ όλα ειναι συνδεδεμένα μαζί της. Αδύνατον να μπορέσεις να τα χωρέσεις σε 5-10 σελίδες χαρτιού.
Πραγματικά αισθάνομαι σαν την « Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων » (εξ άλλου και ο ίδιος ο «πατέρας» της, Charles Lutwidge Dodgson ή πιο γνωστός με το ψευδώνυμο Lewis Carroll, εδώ την εμπνεύστηκε, αφού σπούδαζε στο περίφημο κολλέγιο Christ Church).
Οπου βρεθώ και όπου σταθώ κάνω ένα «ταξίδι» πίσω στην ιστορία! (μην ξεχνάμε ότι οι Βritish γενικώς ζούν στην κοσμάρα τους, οπότε στο μεταδίδουν).
Παρατηρώ ότι στην πόλη δεν κυκλοφορούν πολλά αυτοκίνητα ενώ τα ποδήλατα έχουν πραγματικά την τιμητική τους. Αποτελούν το κλασσικό ντεκόρ της πόλης!
Βγαίνοντας από το Μουσείο Φυσικής, βλεπω απέναντί μου το περίφημο και πασίγνωστο παγκοσμιως, βιβλιοπωλείο Blackwell’s (που όταν ιδρύθηκε το 1879 με το ζόρι κάλυπτε 3,5 τμ², ενώ σήμερα «απλώνεται σε 3 κτίρια με περισσότερους από 160.000 τίτλους βιβλίων στο εσωτερικό του). Επειδή δεν θέλω να χάσω την εμπειρία να «καταδυθώ» σε όλα αυτά τα βιβλία μπαίνω μέσα. Ενα όνειρο για τον λάτρη της τέχνης, μουσικές, βιβλία και αυτή η υπέροχη μυρωδιά του χαρτιού που από μόνη της σε μεταφέρει αιώνες πίσω. Απόλυτη ησυχία παντού και γεμάτη καθίσματα απο δω και από κει ανάμεσα στους πάγκους και στις βιβλιοθήκες όπου φοιτητές, καθηγητές και άλλοι κάθονται ήσυχα ήσυχα για ώρες και διαβάζουν, δουλεύουν στα λαπτοπ τους ή πιο δίπλα στο καφέ συνοδεύουν τις μελέτες τους μέ ένα cafe latte.
Με ένα καφεδάκι στο χέρι και εγω βρίσκω θέση σε ένα καναπεδάκι δίπλα σε μια φοιτήτρια που χτυπάει μανιωδώς τα πλήκτρα του υπολογιστή της προφανώς γράφοντας την εργασία της. Ευγενέστατα με «καλοσωρίζει» και ξεκινάει μια μικρή συζήτηση κατά την οποία μαθαίνω δύο ενδιαφέροντα πράγματα (μεταξύ άλλων) εκτός της πανεπιστημιακής ιστορίας της πόλης.
Tο πρώτο είναι ότι, επειδή στο παρελθόν κάθε περιοχή εκεί στη Γηραιά Αλβιόνα είχε την δική της ώρα και δεν ήθελε να συμβαδίζει με αυτή του Λονδίνου (όταν εντελώς δημοκρατικά αποφάσισαν, λέει, να κάνουν ενιαία ώρα στην επικράτεια με το Γκρήνουιτς και τα σχετικά), έτσι και η Οξφόρδη μέχρι σήμερα «χτυπάει» τα ρολόγια της κάθε +05 (09Η05, 10Η05, κλπ) … πα πα πα πα, τελικά αυτοί οι βρετανοί μια ζωή ανάποδοι…ούτε μεταξύ τους δεν τα βρίσκουν! Ανάποδοι στους δρόμους, ανάποδοι και στην ώρα!
To δεύτερο, είναι ότι η Οξφόρδη είναι η πατρίδα του γνωστού σε όλους μας αυτοκινήτου Mini («εθνικό» σύμβολο όλης την Βρετανίας με την έδρα στην Οξφόρδη φυσικά), και οι κάτοικοί της, όπως είναι αυτονόητο, καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια . Εκεί κατασκευάστηκε και μάλιστα, συνεχίζει να παράγεται μέχρι σήμερα. (Βέβαια, να μην μας κουνιούνται ιδιαίτερα οι φίλοι Αγγλοι, γιατί αν δεν ήταν ο Ελληνας Αλέξανδρος Ισιγόνης ο οποίος ήταν ο σχεδιαστής του περίφημου μοντέλου θα σου έλεγα εγώ, αλλά τέλος πάντων, όπως σε όλα, δώσαμε και εδώ τα φώτα του πολιτισμού και σβήσαμε τα δικά μας).
Μετά από τη συζήτηση με την αυριανή ίσως πρόεδρο ή υπουργό της χώρας της (ως γνωστόν κάθε πρόεδρος, πρωθυπουργός ή σημαίνων υπουργός, ακόμη και βασιλιάδες που σέβονται τον εαυτό τους έχουν περάσει από τα θρανία της Οξφόρδης) βγαίνω από το βιβλιοπωλείο-κόσμημα και συνεχίζω τη βόλτα μου προς το κέντρο.
Κολλέγια, το ένα μετά το άλλο, συνεχίζουν να ξεπετάγονται από κάθε στενάκι σχεδόν, το Πανεπιστήμιο μεγαλειώδες-αυτοκρατορικό, μεσαιωνικά κτίρια γεμάτα αρχοντιά στέκονται επιβλητικά δεξιά και αριστερά.
Όλη η πόλη με τη γοτθική αρχιτεκτονική της αποπνέει ένα αέρα τόσο «βασιλικό» (δεν την είχε επιλέξει τυχαία ο Ερρίκος ο Πρώτος πριν χίλια σχεδόν χρόνια για βασιλική κατοικία) που αν είχα μπροστά μου τον Χάρι Πότερ (η μεγαλιεώδης αίθουσα του δείπνου στην ομόνυμη ταινία είναι αυθεντική και βρίσκεται στο περίφημο και διασημότερο από ολα τα κολέγια το Christ Church College) θα του ζήταγα με τα μαγικά του να μου «φέρει» τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης και τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο (που και αυτός είναι ντόπιος, από δω) να πιούμε τσάι!
Eφτασε πια απόγευμα και η εξερεύνηση συνεχίζεται ακόμη. Στάση στο γνωστό Oxford Μartin School, ερευνητικό κέντρο και λίγο πιό κάτω στο στενό δρομίσκο γνωστό με το όνομα St. Helen’s Passage που οδηγεί στη διάσημη μπυραρία The Turf Tavern όπου είχε αφήσει εποχή για τα έργα και τις νύχτες του ο Bill Clinton (κ ο νοών νοήτω).
Δίπλα βρίσκεται ένα από τα μικρότερα ξενοδοχεία που υπάρχουν, και χρονολογείται από τον 17ο αι., το Bath Place.
Oι φοιτητές σιγά σιγά τελειώνουν τα μαθήματα και οι δρόμοι αρχίζουν να γεμίζουν με κουστουμαρισμένους φοιτητές που πάνε στα πανεπιστημιά τους να δειπνήσουν (στα περισσότερα από αυτά επιβάλλεται η γραβάτα ή το παπιγιόν δια ροπάλου, αλλιώς φαγητό γιοκ).
Δεδομένου ότι όλα τα κολλέγια είναι το ένα σχεδόν δίπλα στο άλλο πρέπει να έχεις μάλλον μαντικές ικανότητες για να μπορέσεις να ξεχωρίσεις ποιός τοίχος είναι ποιού.
Καλά που υπάρχουν και οι ταμπέλες τους που είναι το πρώτο πράγμα που ψάχνεις για να κατατοπιστείς. Διασχίζοντας το All Souls College, την μεγαλειώδη Radcliffe Camera ο τρούλος της οποίας είναι το σήμα κατατεθέν την Οξφόρδης από ότι μου αναφέρουν οι φίλοι μου, και την εντυπωσιακή γοτθική εκκλησία της St. Mary the Virgin αντικρύζω αυτό που όλοι έχουμε στο μυαλό μας όταν μιλάμε για Οξφόρδη.
ΤΟ Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης γνωστό σε όλους ως UNIV (University College), το παλαιότερο από όλα τα κολλέγιο, το πρώτο, που ιδρύθηκε το 1249 και απέναντί του το κτίριο όπου παραδοσιακά όλοι οι φοιτητές δίνουν εξετάσεις!
Εντυπωσιακός είναι ο κανονισμός του Πανεπιστημίου, ένας τεράστιος τόμος ο οποίος έχει οδηγίες για τους φοιτητές από τον 11 αι. δίνοντας οδηγίες ακόμη και που πρέπει να τοποθετούν το … άλογό τους οι διαγωνιζόμενοι φοιτητές!
Mε εύθυμη λοιπόν διάθεση από όλα αυτά τα ευτράπελα που υπάρχουν γραμμένα μέχρι σήμερα στην μεσαιωνική Οξφόρδη, συναντάμε το γνωστό Magdalen College (από τις τάξεις του οποίου πέρασε ο περίφημος Oscar Wilde), με τη γνωστή του γέφυρα πάνω από το κανάλι όπου ξεκινούν οι γνωστές βαρκάδες προσφιλείς και αγαπητές σε όλους, μικρούς και μεγάλους. Πολλοί παίρνουν μαζί και το φαγητό τους και το διασκεδάζουν δεόντως μέσα στις βαρκούλες).
Περνώντας μέσα από ωραίους κήπους και στενά δρομάκια, φτάνουμε και στον σταρ των κολλεγίων το εντυπωσιακότερο εξωτερικά όλων, το περίφημο Christ Church, στο οποίο έχουν γυριστεί οι περίφημες σκηνές του δείπνου του Χαρρυ Πότερ. Ο χώρος ειναι αυθεντικός και είναι εκεί που οι φοιτητές δειπνούν κάθε βράδυ! Yποθέτω ότι για εναν 18χρονο θα πρέπει να είναι κάτι εντελώς σουρεάλ να συχνάζει και να τρώει στους ίδιους χώρους που διαδραματίζεται ο ήρωάς του Χάρρυ Πότερ.
Από τις τάξεις αυτού του περίφημου κολλέγιου έχει περάσει, μεταξύ άλλων, ο ένας και μοναδικός Albert Einstein.
Mε την μυρωδιά μιάς υπέροχης πασχαλιάς να μου σπάει τη μύτη διακρίνω στο απέναντι πεζοδρόμιο το γνωστό μικροσκοπικό μαγαζάκι Alice’s Shop (The old sheep shop) τον “ναό” για ότι έχει σχέση με την “Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων”.
O ήλιος αρχίζει να δύει, τα μαγαζιά έχουν κλείσει και αποφασίζουμε σιγά-σιγά να κατευθυνθούμε για ένα σχετικά αργό απογευματινό καφεδάκι συνοδεία scones και μικρών τοστ. Προορισμός το The Grand Café, το παλαιότερο καφέ όλης της Μεγάλης Βρετανίας που χρονολογείται από το 1650! Μια ευχαρίστηση για τον ουρανίσκο και τα μάτια όλα αυτά που φτάνουν στο τραπέζι μας.
Αφού γλυκαθήκαμε, κάναμε τη σχετική κοινωνική κριτική (πάντα με την καλή έννοια) και φτιάξαμε το πρόγραμμα της αυριανής μέρας, ξεκινήσαμε την επιστροφή στο σπίτι από τον πεζόδρομο της Cornmarket street (κύριο εμπορικό κέντρο της πόλης). Εκεί όπου δεσπόζει ο πύργος Carfax Tower πάνω στο σταυροδρόμι γνωστό ως Carfax, σημείο αναφοράς όλων, η καρδιά της παλιάς Οξφορδης (Saxon Oxford) όπου οι δρόμοι από το βορρά, το νότο, την ανατολή και τη δύση συναντιώνταν.
Kουβεντιάζοντας και χαζεύοντας όλες τις παμπ που εμφανίζονται από καθε γωνιά και στενάκι (η πόλη είναι γεμάτη από παμπάλαιες παμπ που με τη σειρά τους σε πηγαίνουν κ αυτές πίσω σε εποχές με καβαλάρηδες κ ιππότες), ξαναανεβαίνουμε την St Giles street κ παροτι χορτάτοι από τα απογευματινά μας scones θεωρούμε ότι είναι «ιεροσυλία» να μην δοκιμάσουμε την εμπειρία μιας οξφορδιανής παμπ για ένα κρασάκι.
Ετσι, οι φίλοι μου αποφασίζουν ότι επιβάλλεται απαραίτητα η επίσκεψη στην φημισμένη παμπ The Eagle and Child, στην οποία σύχναζαν συνεχώς τα μέλη του λογοτεχνικού γκρουπ The Inklings, στα οποία συγκαταλέγονταν και οι γνωστοί σε όλους J.R.R Tolkien και C.S. Lewis (Chronicles of Narnia). Σε αυτή την παμπ ο Τόλκιεν άρχισε να συζητά κ να «οραματίζεται» τον θρύλο του, τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών!
Επειδή όμως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έφτασε και η μέρα της επιστροφής στη βάση μου. Kαθοδόν προς Λονδίνο για την επιστροφή και σκέφτηκα να κάνω μία ανασκόπηση της τελευταίας μέρας στην Οξφόρδη, η οποία έκρυβε και τις μεγαλύτερες εκπλήξεις και συναντήσεις γιατί όταν γυρίζεις, μυρίζεις και γνωρίζεις!
Η τελευταία μέρα ξεκίνησε με εναν ήλιο που μπαινοβγαίνει (με έμφαση περισσότερο προς το μπαινο-), έναν ουρανό που σιγά σιγά γίνεται σταχτύς και εναν αέρα που «επιβάλλει» πέτρες στις τσέπες για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα απογειωθούμε σαν μαγικό χαλί! That’s life in English countryside.
Λοιπόν, συζητώντας το πρωί με την φίλη μου, τρώγοντας english breakfast και ακούγοντας ελληνική Μελωδία FM (αυτό θα πεί παγκοσμιοποίηση), μου είπε ότι οι «ιθαγενείς» γίνονται “Τούρκοι” κάθε φορά που κάποιος από τα δημοτικά συμβούλια ή κράτος προσπαθεί να καταστρέψει είτε αγρούς είτε χωράφια είτε ιστορικά κτίρια για να φτιάξει κατι νέο πιο προοδευτικό (με τα τοπικά στάνταρντ πάντα). Τίποτε δεν γίνεται χωρίς την θέληση των κατοίκων οι οποίοι βγαίνουν σε διαμαρτυρία, γίνεται της τρελής και τα ανατρέπουν όλα! Πώς είμαστε εμείς δηλαδή στην Ελλάδα; Καμία σχέση! Εδω ο δήμος και οι τοπικοί άρχοντες τους παρακαλάνε να «ενδώσουν», εμείς παρακαλάμε αυτούς να σταματήσουν να καταστρέφουν! Καθένας με τα ήθη του και εμείς με τις κακές, κάκιστες συνήθειές μας.
Αφού ντυθήκαμε και κουκουλοθήκαμε με πουλόβερ και αντιανεμικά, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για την πρωϊνή βολτίτσα μας. Καθοδόν περνάμε από μία εκκλησία με γαλάζια πόρτα και τραπεζάκια με καρεκλίτσες επίσης γαλάζια (κάτι σε Κυκλάδες καλοκαίρι ένα πράγμα), η οποία έχει μετατραπεί – κρατηθείτε, κρατηθείτε – σε μπαρ με το όνομα Freud! (νομίζω ότι το όνομα μάλλον συμβαδίζει με το μυαλό αυτού που συνέλαβε την ιδέα). Δεν θέλω να σκεφτώ πόσα εγκεφαλικά, καρδιακές προσβολές και εμφράγματα θα είχε υποστεί ο Έλλην Αρχιεπίσκοπος αν ήταν εδώ και την έβλεπε! Μάλλον θα τους αφόριζε. Tώρα θα μου πείτε, γιατί εσένα σου αρέσει; Να σας πω. έτσι όπως την είδα δεν με χάλασε καθόλου. Εξάλλου εδώ οι «ιθαγενείς», παρότι καρασυντηριτικούρες όσο δεν παίρνει, την αποδέχθηκαν και την ευχαριστιούνται. Και άμα σε αυτούς αρέσει εμένα μου περισσεύει :). Τώρα αν μια τέτοια ιδέα «έπεφτε στο τραπέζι» για να γίνει κάτι παρόμοιο και στην ψωροκώσταινα, πιστεύω ότι θα ήταν και η αρχή του … 3ου παγκοσμίου πολέμου. Θα γέμιζε ο τόπος με παλαιών Πατρών Γερμανούς μαζί με Παπαφλέσσες. Αλλά επειδή τέτοιο σενάριο δεν παίζει (γιατί πολιτικοί και κλήρος είναι πολύ κοντά και αλληλουποστηρίζονται σαν την Ιταλική μαφία), το προσπερνούμε.
Koυβέντα στην κουβέντα, ο δρόμος μας έβγαλε έξω από το φημισμένο Sheldonian Theatre όπου σήμερα είχε απονομή για τους αποφοίτους κολλεγίου της Οξφόρδης. Γέμισε ο τόπος από, ντυμένους με την κλασσική μαύρη τίβενο και την χαρακτηριστική άσπρη «γούνινη» λωρίδα συνοδευόμενο όλο το πακετάκι από ύφος 400 καρδιναλίων, ευτυχισμενους οξφορδιανούς απόφοιτους, μπαμπάδες κουστουμαρισμένους και μαμάδες ντυμένες στην τρίχα. Ορισμένες με τα γνωστά british καπελάκια αλά Catherine.
Αφού ευχηθήκαμε στα παιδά και εις ανώτερα, μπήκαμε στην σκεπαστή αγορά για να χαζέψουμε στο γνωστό The Cake Shop με τις καταπληκτικές του δημιουργίες που σήμερα λόγω της ημέρας είχε και ειδική τούρτα για αποφοίτηση.
Ενα απογευματινό καφεδάκι και συνέχεια της κουβεντούλας ήταν ότι έπρεπε μετά τη βολτίτσα. Και έτσι μαθαίνω και άλλα πολλά:
Το ξέρετε ότι μία από τις εξέχουσες καθηγήτριες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης είναι Ελληνίδα; Μάλιστα! H ελληνικής καταγωγής κυρία Kαλυψώ Νικολαϊδου, καθηγήτρια Διεθνών Σχέσεων!
Επίσης, ο ιδρυτής και μουσικός διευθυντής της διεθνούς φήμης φοβερής και τρομερής Oxford Philomusica είναι Ελληνοκύπριος και μάλιστα έχει γνωρίσει δοξες και τιμές (από την αιωνόβια (οσονούπω) αγαπητή σε όλους «κυρία Λίζα») για την προσφορά του στον δημόσιο βρετανικό βίο! Oh yes! Kαι το όνομά αυτού Μάριος Παπαδόπουλος και είναι πιανίστας έτσι για να μαθαίνουμε και κάτι πιο σύγχρονο και όχι μόνο τί έτρωγε ο Οσκαρ Γουάιλντ ή με ποιόν είχε τσακωθεί ο λιονταρίσιος Ριχάρδος.
H επιτομή όμως όλων ήταν η συνάντηση και το γεύμα με την πολύ γνωστή συγγραφέα Renée Hirschon, η οποία έχει γράψει τα βιβλία «Τhe heirs of the Greek catastrophe-Τhe social life of Asia Minor refugees in Piraeus» (Κληρονόμοι της μικρασιατικής καταστροφής – Η κοινωνική ζωή των μικρασιατών προσφύγων στον Πειραιά) και “Crossing the Aegean” (Διασχίζοντας το Αιγαίο), το οποίο αναφέρεται στην υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών το 1923 μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας! Μια υπέροχη βραδιά με μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση σε άπταιστα ελληνικά! (Nα, αυτά τα εξαιρετικά έχουν τα ταξίδια και οι περιηγήσεις).
Ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει αυτή η τριήμερη απόδραση στην ατμοσφαιρική, πανεπιστημιακή, γραφική, «βασιλική» Οξφόρδη! Good bye λοιπόν Οξφόρδη, πέρασα πολύ όμορφα και see you soon!
Πεπορέ... 