Μια προσωπική οπτική των πραγμάτων. Τα στοιχεία που παραθέτω αναφέρονται σε όλο τον διεθνή τύπο και κυρίως τον ισπανικό, λατινοαμερικάνικο και γαλλικό που θεωρώ αντικειμενικό και πιό κατατοπισμένο σίγουρα. Δεν αναφέρομαι βεβαια καθολου στον ελληνικό τύπο ή άλλα σχετικά έντυπα δεδομένου ότι υπάρχει παντελής άγνοια του τί συμβαίνει τη χώρα και τι σημαίνουν αυτά που γίνονται – και στην Ελλαδα δυστυχώς δεν γνωρίζει κανεις τίποτε για την συγκεκριμένη χώρα και αν γραφει κάτι στις περισσότερες των περιπτώσεων είθισται να προτρέχουν σε αυθαίρετα συμπεράσματα με δόσεις δράματος … Το απλό “όταν δεν γνωρίζεις δεν μιλάς” μάλλον διαφεύγει της σκέψης ορισμένων ΜΜΕ και ανθρώπων του “τύπου”.
Λοιπον, διάβασα πριν μέρες σε διάφορα έντυπα στο διαδίκτυο ότι πήραν από τα μουτρα βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που ετάχθη με τον Βενεζολάνο Πρόεδρο Nicolas Maduro. Πω πω τι εκανε ο κακός βουλευτής μας που έδωσε στήριξη στον κακο αριστερό Πρόεδρο που “σκοτώνει” αθώο κόσμο κ όχι στον “καλό” δημοκράτη (δεξιούς αντιπάλους του, Henrique Capriles και Leopoldo Lopez) !!
Δεν υποστηρίζω ουτε το βουλευτή του ΣYΡΙΖΑ, ούτε το κόμμα του ούτε δε πολύ περισσότερο το δικό μας ΚΚΕ (μακριά από μένα κ τα δύο γιατι προσωπικά δεν με εκφράζουν σε τίποτε στον Ελλαδικό χώρο).
Αυτο όμως ειναι άλλο κ άλλο να “κράζουμε” έναν βουλευτή για αυτό που είπε χωρίς καν να έχουμε ιδέα (κ οι πολιτικοί κ οι πολίτες) τί εστί πολιτική κατάσταση στην Λατινική Αμερική κ ειδικώτερα στη Βενεζουέλα, τι υπάρχει από πίσω και γιατί στην ουσία γίνονται αυτά που γίνονται, για τις εκεί κοινωνίες και συνθέσεις, για την ιδιαιτερότητα του πολιτιστικού και πολιτισμικού κάδρου και κυριώς της γεωπολιτκής κατάστασης … και φυσικά μην ακούσω ανέκδοτα του στυλ “οι διαδηλωτές κατέβηκαν στους δρόμους γιατί θέλουν ελευθερία κ δημοκρατία”!!! … Οι έχοντες γνώση των κοινωνιών, συνθέσεων και πολιτικών της Λατινικής Αμερικής και όλου του οικονομικού και ενεργειακού παιχνιδιού στην περιοχή νομίζω ότι γνωρίζουν πολύ καλά πώς λειτουργούν και πώς πορεύονται στην συγκεκριμενη ήπειρο οι κυβερνήσεις είτε αριστερές είτε δεξιές … και εκεί τις κυβερνήσεις δεν τις ανεβοκατεβάζουν τα ΜΜΕ όπως στην Ευρώπη, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.
Στη συγκεριμένη περίπτωση της Βενεζουέλας τα κύρια προβλήματα είναι οι συμμαχίες και οι στενοί δεσμοί με κάποιος άσπονδους (για κάποιους άλλους) εχθρούς (π.χ. βλ. το συγκεκριμένο νησί της Καραϊβικής… και ποιους αυτό κάνει έξαλλους ..) και ο ο πετρελαϊκός της πλούτος – δεν μπορεί να γινει ανεκτό απο διαφόρους να έχει κρατικοποιηθεί η πετρελαϊκή εταιρεία της χώρας και να μην την εκμεταλλεύονται τα μεγάλα διεθνή συμφέροντα. Αυτό ειναι το πρόβλημα στη Βενεζουέλα και τίποτε άλλο!
Oλες οι άλλες “θεωρίες” είναι ρομαντισμοί για να περνάει η ώρα …
Και πάλι θα πώ, μην ξεχνάμε τις εκεί κοινωνίες, συνθέσεις κα πολιτικές τους!
Οι διαδηλώσεις που έχουν ξεκινήσει και κλιμακωθεί επικίνδυνα στη Βενεζουέλα τον τελευταίο μήνα είναι λίγο έως καθόλου γνωστές στην Ελλάδα αφού δεν αφορούν πρώτον τη γεωγραφική μας “γειτονιά” (Ευρώπη ή Μέση Ανατολή) και δεύτερον δεν παρουσιάζουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον για τα ελληνικά ΜΜΕ (πολύ μακριά και δεν μπορεί να γίνει η “κατάλληλη” μηντιακή δραματο-κάλυψη…) και τους Έλληνες, η πλειοψηφία των οποίων αμφιβάλλω αν γνωρίζει πού πέφτει η Βενεζουέλα ή τί γλώσσα μιλάνε εκεί … Και για να μην θεωρηθώ υπερβολική, αναφέρω το … αμίμητο που άκουσα την προηγούμενη βδομάδα, από Έλληνα “υποτίθεται” “μορφωμένο” άνθρωπο: “έλα μωρέ τώρα, συνηθισμένοι είναι εκεί στην … Αφρική από σκοτωμούς και τέτοια …” !!! … Νομίζω κάθε άλλο σχόλιο είναι περιττό …
(προφανώς με τον σεισμό στο Ιόνιο δεν μετατοπίστηκε μόνο η Κεφαλλονιά αλλα κ η …Βενεζουέλα προς Αφρική …!)
Από τις αρχές Φεβρουαρίου, λοιπόν, έχουν ξεκινήσει φοιτητικές διαδηλώσεις υποστηριζόμενες από την αντιπολίτευση εναντίον του (δημοκρατικά εκλεγμένου. εστω κ με μονο 1,5% διαφορά απο τον αντίπαλό του) Προέδρου της χώρας Nicolas Maduro (διάδοχο του Hugo Chavez). Το γιατί και πως ξεκίνησαν αυτές οι διαδηλώσεις σίγουρα δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό στη χώρα μας εφόσον στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι Έλληνες δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε σε πολιτικό επίπεδο για την χώρα, την ιστορία της, την νοοτροπία των ανθρώπων και των πολιτικών, τις σχέσεις της και τα προβλήματα με τα κράτη τα οποία συνορεύει (είναι χαρακτηριστικό ότι στην περιοχή που συνορεύει με την Κολομβία – επαρχίες Zulia, Táchira, Bari, Apure – γίνονται συχνές επιδρομές από τις κολομβιανές ένοπλες ομάδες οι οποίες διακινούν ναρκωτικά, καταφεύγουν σε ληστείες, εκτελέσεις, φόνους και απαγωγές) ή με άλλα κράτη της Λατινικής Αμερικής, τις διάφορες αναταραχές στην περιοχή για δεκαετίες τώρα και τα διάφορα τεκταινόμενα … Το μόνο που ίσως να γνωρίζουν κάποιοι μεταξύ αυτών είναι το …Μaracaibo και η Isla Margarita, εξωτικοί προορισμοί που κάποιοι συμπατριώτες είχαν επισκεφθεί όταν … λεφτά υπήρχαν !!!
Η εγκληματικότητα στη χώρα έχει ανέλθει στα πιο επικίνδυνα επίπεδα καθιστώντας τη την δεύτερη (μετά την Ονδούρα στην Κεντρική Αμερική) πιο επικίνδυνη χώρα παγκοσμίως !! Οι πιο επικίνδυνες περιοχές όπου επικεντρώνεται αυτή η εγκληματικότητας είναι η πρωτεύουσα Caracas (η πιο επικίνδυνη πόλη στον κόσμο σύμφωνα με στοιχεία του 2011 με 122 ανθρωποκτονίες ανά 100,000 κατοίκους !!) και οι περιοχές που αναφέρονται πιο πάνω κοντά τα σύνορα με την Κολομβία. Όμως η βία στο σύνολό της έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα. Εκτός από τις επιδρομές που αναφέρονται ανωτέρω, σύνηθες και καθημερινό είναι το φαινόμενο επιθέσεων σε πεζούς κ οδηγούς αυτοκινήτων. Εννοείται ότι τα θύματα δεν προσφεύγουν σε καμία καταγγελία για ευνόητους λόγους με αποτέλεσμα την σχεδόν πλήρη ατιμωρησία. Η αστυνομία αντί να είναι μέρος της λύσης του προβλήματος είναι περισσότερο μέρος του προβλήματος. Ακόμα και στο αεροδρόμιο της Maiquetia (Caracas) δεν υπάρχει καμία ασφάλεια δεδομένου ότι ένοπλες συμμορίες ελέγχουν τις περιοχές έξω από το κτίριο του αεροδρομίου ενώ η αστυνομία δεν καλύπτει μόνιμα αυτή την περιοχή από τις 22Η00 και μετά … Σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση που έγινε το 2009, επί συνόλου 29 εκ. κατοίκων, κυκλοφορούν περίπου 15 εκ. όπλα, ένα εξωφρενικός αριθμός αν αναλογισθεί κανείς ότι ετησίως εκδίδονται μόνο 40,000 άδεις οπλοφορίας επισήμως από τις αρχές της χώρας. Παρά τις προσπάθειες και τεράστια κονδύλια που χρησιμοποιούνται για τoν περιορισμό της βίας στη χώρα, η Βενεζουέλα έχει ένα απο τα υψηλότερα ποσοστά ανθρωποκτονιών στην Λατινική Αμερική, 79 ανά 100,000 άτομα το 2013 σύμφωνα με το OVV (Οbservatorio Venezolano de Violencia) (το Υπουργείο Εσωτερικών της χώρας δίνει ως στοιχεία 39 ανά 100,000 άτομα). Ας μην αναφερθούμε βεβαίως στα ξεσπάσματα βίας στις φυλακές της χώρας όπου σημειώνονται καθημερινά δεκάδες θάνατοι κρατουμένων (το 2013 οι θάνατοι ανήλθαν σε περίπου 1000 σύμφωνα με τα στοιχεία του Παρατηρητηρίου των Φυλακών της Βενεζουέλας). Να σημειωθεί ότι οι φυλακές της Βενεζουέλας θεωρούνται οι χειρότερες και πιο επικίνδυνες φυλακές παγκοσμίως …
Θεωρεί λοιπόν κάποιος ότι με τέτοια ποσοστά κατοχής όπλων κ βίας οι μόνοι κακοι στις διαδηλώσεις ήταν οι κυβερνητικοί; Ή μήπως κάποιος αφελώς φαντάζεται ότι στις συγκεκριμένες διαδηλώσεις κ με όλο αυτο το “background” οι ένοπλες εγκληματικές ομάδες καθόντουσαν απαθείς και έβλεπαν; και δεν μιλάμε ούτε για ακροδεξιά στοιχεία ούτε για χ.α. Μιλάμε για ένοπλες εγληματικές ομάδες εμπόρων ναρκωτικών και ό,τι αλλο μπορει κανεις να φανταστει που μπροστά τους οι “τυποι” χ.α κ ακροδεξιοί ειναι … παρθένες!
Αυτές λοιπόν οι διαδηλώσεις (κυρίως υποστηριζόμενες από φοιτητές ιδιωτικών πανεπιστημίων) ξεκίνησαν στην πρωτεύουσα της χώρας Caracas αλλά και σε άλλες πανεπιστημιακές πόλεις όπως το Barquisimeto, η Valencia, το Puerto Ordaz, κ.α. Από τις διαδηλώσεις αυτές μέχρι σήμερα έχουν σκοτωθεί περίπου 10 άνθρωποι ενώ έχουν τραυματισθεί πάνω από 130. Ένοπλες συμμορίες (πολύ σύνηθες στην Λατινική Αμερική) χρησιμοποιούν ως προκάλυμμα ειρηνικές διαδηλώσεις για να διεισδύσουν και να επιδοθούν σε βίαιες ενέργειες με παρόμοια αντίδραση από την πλευρά των αστυνομικών.
Οι υποστηρικτές του Nicolas Maduro είναι οι φτωχοί κ οι Indios των οποίων η ζωή άλλαξε ριζικά απο τη στιγμή που την εξουσία ανέλαβε το 1999 ο προκάτοχός του), ενώ του δεξιού αντιπάλου του ειναι η λεγόμενη “μεσαία τάξη” κ οι οικονομικα ισχυροί της χώρας. Πολλοί θεωρούν ότι επειδή η μεσαία αυτή τάξη ειναι πολύ κατώτερη του 50% της χώρας μέσα στους αγανακτισμένους διαδηλωτές ειναι και παρα πολλοί οπαδοί του Maduro κ όχι μόνο οπαδοί της αντιπολίτευσης. Παρόλα αυτά αυτό ειναι δύσκολο να επιβεβαιωθεί δεδομένου ότι η αντιπολίτευση έχει αποδείξει από την αρχή της τότε προεδριας του Chavez ότι έχει ώς μόνιμο στόχο της να αντιτίθεται συνεχώς σε οποιαδήποτε εκλογή αριστερής κυβέρνησης. Παρά την υποστήριξη και καθοδήγηση που δέχεται απο τις ΗΠΑ και τους ισχυρούς μεσα στη χώρα (oι οποίοι χρησμιοποιούν οποιοδήποτε μέσο για να σαμποτάρουν οικονομικά την κυβέρνηση σε εθνικό επίπεδο) το μόνο που έχει να επιδειξει μέχρι τώρα ειναι αποτυχημένα “πραξικοπήματα” (2002 κατά του Chavez και καμια 10ριά ακόμη κατά του Maduro) και φαγομάρα μεταξύ των δύο κύρων αρχηγών της Lopez και Capriles για την ηγεσία στην ουσία μιας μάλλον όχι κ τόσο δυνατής δεξιάς που μονίμως είναι η χαμένη τα τελευταία 15 χρόνια.
Η κυβέρνηση Μaduro έχει μεγάλη επιρροή στους οπαδούς της (κάτι το οποίο παραδέχονται ακόμη και οι αντίπαλοί της), έχει οργάνωση κ το κυριώτερο έχει αποκτήσει ολα αυτά τα χρόνια την εμπιστοσύνη των ένοπλων δυνάμεων της χώρας (ο στρατός στην Λ.Α. ως ειθισται καθορίζει πολλές πολιτικές καταστάσεις …).
Μπορεί η οικονομία της χώρας να ειναι σε άσχημη κατάσταση, ο πληθωρισμός να έχει φτάσει στο 56% αλλά αυτό δεν φαίνεται να ειναι σημάδι που τελικά θα στραφεί εναντίον της κυβέρνησης προς όφελος της αντιπολίτευσης. Για μια χώρα σαν τη Βενεζουελα με τον τεράστιο πλούτο ενεργειακών αποθεμάτων και της τεράστιας ανισότητας των πολιτών της η επικράτηση μια δεξιάς κυβέρνησης ειναι σίγουρο ότι θα μεγεθύνει δραματικά αυτή την ανισότητα. Η Βενεζουέλα ειναι σίγουρα συνηθισμενη σε πολιτικές αναταραχές κ διενέξεις όπως όλες οι χώρες της Λ.Α. Οι κατηγορίες για υποκίνηση βίας απο τους συντηρητικούς δεξιούς που δηλώνει η κυβέρνηση, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, έχουν την απαραίτητη δόση αληθείας, μας αρέσει δεν μας αρέσει.
Ο Maduro σίγουρα δεν είναι Chavez και δεν έχει το χάρισμα του προκατόχου του για να συναρπάσει με μια ομιλία του τις μαζες. Ομως έχει “κληρονομήσει” ένα σύστημα που μέχρι τώρα παρα τις όποιες αντιδράσεις τον βοθάει να ανταπεξέλθει στις συνεχείς “μάχες” με τους δεξιούς αντιπάλους του.
Κάποιοι σε διάφορα έντυπα έσπευσαν να παρομοιάσουν τις διαδηλώσεις στη Βενεζουέλα με αυτές στην Ουκρανία. Ας μου επιτραπεί να γελάσω μετά δακρύων κ απλά επιεικά να τους χαρακτηρίσω αφελείς και τους παραλληλισμούς παιδιαριώδεις … Καλό είναι οι διάφοροι δημοσιογράφοι να γνωρίζουν τις καταστάσεις , να ανοίγουν κανένα γεωπολιτικοστρατηγικό βιβλίο ή διεθνή έρευνα πριν καταφύγουν σε τέτοιες παρομοιώσεις …
Στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία έχει γραφεί ενα πολύ καλό και κατατοπιστικό άρθρο του συστήματος των κοινωνικών αλλαγών που επέφερε απο τη στιγμή του εξελέγη το 1999 ο Hugo Chavez και άλλαξε ριζικά τη ζωή των φτωχών κατοίκων που είναι η συντριπτική πλειοψηφία της χώρας.
Το αντιγράφω αυτούσιο και παραθέτω και το λινκ (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=348430):
Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις των δεκατεσσάρων χρόνων ηγεσίας του
Ο αέρας των μεταρρυθμίσεων που φύσηξε στη Βενεζουέλα από την πρώτη εκλογή του Ούγκο Τσάβες και την ανάληψη της προεδρίας, το 1999, μπορεί να ξεσήκωσε σφοδρότατες αντιδράσεις από τους επικριτές της πολιτικής του εντός της χώρας του και, φυσικά, από την κυβέρνηση Μπους, άλλαξε όμως ριζικά τη ζωή των φτωχών της Βενεζουέλας, που του χάρισαν μια σειρά από συντριπτικές εκλογικές νίκες.
Η εκστρατεία του για αύξηση των κοινωφελών δαπανών, επέκταση της δωρεάν παιδείας και υγείας, ανάκτηση του ελέγχου του πετρελαϊκού πλούτου και αναβάθμιση των θεσμών (ξεκινώντας από τη δικαστική εξουσία) ανέδειξε τον Ούγκο Τσάβες σε μεγάλο ηγέτη.
Κοινωνικές παροχές
Οι μεγάλες αλλαγές αφορούν κυρίως προγράμματα κοινωνικών παροχών και μεταρρυθμίσεις στον τομέα της υγείας, της εκπαίδευσης και της στέγασης. Είχαν τη βάση τους στο λεγόμενο «Σχέδιο Μπολίβαρ 2000».
Ο αντιπρόεδρος της Βενεζουέλας, Νικόλα Μαντούρο, ανακοινώνει το θάνατο του Τσάβες Σταθμός θεωρήθηκε η κρατικοποίηση της πετρελαϊκής εταιρείας της Βενεζουέλας, με την ανάκτηση του ελέγχου σε τέσσερα έργα άντλησης αργού, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Στην εκπαίδευση, υλοποιήθηκε ένα τεράστιο έργο για την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, με τη συνεργασία 250.000 δασκάλων και φοιτητών, που πέτυχε σε διάστημα ενός χρόνου να διδάξει γραφή και ανάγνωση σε ενάμισι εκατομμύριο άτομα. Αλλά γενικότερη είναι η συνολική αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος, και μάλιστα της βασικής εκπαίδευσης, με τη δημιουργία παιδικών σταθμών και δημοτικών σχολείων στα οποία τα παιδιά παραμένουν ώς το απόγευμα και τους παρέχονται τρία γεύματα την ημέρα, γεγονός που ώθησε τις φτωχές λαϊκές οικογένειες να στείλουν μαζικά τα παιδιά τους. Εκτός από τη διάθεση κρατικών κονδυλίων, καθοριστική ήταν και η βοήθεια με την αποστολή εθελοντών από την Κούβα.
Υγεία
Οι πρωτοβουλίες στον τομέα της υγείας εξασφάλισαν για πρώτη φορά δωρεάν πρόσβαση φτωχών εργατών και αγροτών σε υπηρεσίες υγείας. Πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς δεν είχαν ποτέ στο παρελθόν δει γιατρό. Αναλόγως θεαματικά ήταν τα αποτελέσματα του προγράμματος στέγασης, ιδιαιτέρως στην πρωτεύουσα Καράκας, όπου το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ζούσε σε άθλιες παραγκουπόλεις.
Οσον αφορά την ιδιοκτησία, επιχειρήθηκαν μεταρρυθμίσεις και τέθηκε από την πρώτη στιγμή ζήτημα απαλλοτριώσεων της μεγάλης γαιοκτησίας, όμως τα αποτελέσματα ήταν μικρότερα των αρχικών προσδοκιών, γιατί υπήρξε μεγάλη αντίδραση από την πλευρά των γαιοκτημόνων.
Τον Απρίλιο του 2002, η κυβέρνηση ήρθε αντιμέτωπη με τη μεγάλη απεργία που κήρυξαν τα συνδικάτα. Περνώντας τον ύφαλο της αυτοανακήρυξης στην προεδρία του Πέδρο Καρμόνα και με την αποκατάσταση της κυβέρνησης Τσάβες, ξεκίνησε νέο μεγάλο κύμα απεργιών, που διήρκεσε δύο μήνες.
Η εξωτερική πολιτική είναι επίσης ένας τομέας όπου η διακυβέρνηση Τσάβες άνοιξε μια νέα σελίδα στη Λατινική Αμερική. Ο Ούγκο Τσάβες όχι μόνο αντιστάθηκε στη δημιουργία της Αμερικανικής Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου, αλλά και ανέπτυξε ένα ισχυρό μέτωπο διπλωματίας απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, ισχυροποιώντας τους δεσμούς με την απομονωμένη Κούβα. Επίσης, εκμεταλλευόμενη τον πετρελαϊκό πλούτο της, η Βενεζουέλα συνέστησε συμμαχίες στο πλαίσιο της «Εναλλακτικής Μπολιβαριανής Λύσης για τη Λατινική Αμερική».
Η επανεκλογή του για τρίτη φορά ερμηνεύτηκε από τον ίδιο ως ψήφος υπέρ του σοσιαλιστικού του σχεδίου. «Ο λαός της Βενεζουέλας δεν ψήφισε εμένα. Ψήφισε για ένα σοσιαλιστικό σχέδιο», έλεγε.
Πεπορέ... 